♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zo onopvallend en onzichtbaar mogelijk had Tyson haar vandaag de hele dag geobserveerd. Hij had haar voor zich uit zien lopen toen ze naar school toe wandelde. Het verbaasde hem flink dat het erop leek alsof het ze helemaal lopend hierheen was gekomen. Ze kon bijna worden vergeleken als een doorgewinterde eskimo die helemaal ondergesneeuwd was.
Zo nu en dan lukte het hem om haar in zijn vizier te krijgen, maar was het voor hem tot na de schooltijd nog steeds niet genoeg. Terwijl hij erop lette dat de trutten zowel hem als haar niet lastigvielen, probeerde hij een laatste blik van haar op te vangen nadat hij zag dat ze naar buiten was geglipt. De sneeuwstorm in.
Zijn hart maakte een onrustige sprong in zijn borstkas en was er een lichte frons boven zijn wenkbrauwen te zien als hij naar de deuren staarde, waar Helène zojuist doorheen was gelopen. Om zich heen kijkend sloop hij zo onopvallend mogelijk dichterbij de deuren en bleef hij voor één van de kleinere raampjes staan.
Vanaf dit punt was zijn lengte goed genoeg om door het raam te kunnen kijken. Zijn ogen vernauwden zich licht als hij haar de gevaarlijke trap af zag klimmen. Geschrokken hield hij zijn adem in, toen hij zag dat Helène midden op de trap gevaarlijk wankelde. Direct sloot hij zijn oogleden en wendde hij zijn blik af, want hij besefte ineens met wat hij aan het doen was.
'Nee.' Zei hij rustig tegen zichzelf als hij van het raampje wegliep, maar kon hij het niet laten om nog één keer over zijn schouder te kijken. Zijn onderbuik gevoel vertelde hem dat hij actie moest ondernemen, nadat hij opmerkte dat het zicht bar slecht was. Hij kon zelfs de poort aan de overkant, die toch wel twintig meter verderop stond, niet meer zien.
Strijdend met zijn eigen gevoelens ijsbeerde hij heen en weer en zag hij enkele studenten vragend naar hem opkijken. Met enkel een boze uitdrukking wist hij ze al te verjagen en liep hij daarna in een vlugge pas, naar zijn kluis. 'Waarom voel ik dit!? Wát is dit toch?' Siste hij nijdig tegen zichzelf en ramde hij zijn vuist tegen zijn kluis aan. Met een luide zucht sloot hij zijn ogen en liet hij zijn voorhoofd tegen zijn kluis aan rusten.
Na een paar tellen opende hij zijn oogleden en slaakte hij opnieuw een zucht. 'Whatever.' Siste hij en maakte hij zich van de kluis los, griste hij zijn jas uit de kluis en beende hij zich wild naar de uitgang.
Met rammelende sleutels in zijn ene hand en zijn rugzak in de andere, stampte hij bijna door het laagje sneeuw dat er op het plein lag. Het dikke sneeuw die er eerst lag, werd door de conciërge met een speciale sneeuwopruimer, weggehaald. Hij lachte schamper toen hij eraan dacht, die conciërge had wel betere taken te doen dan de sneeuw op te ruimen. Want wat hij deed, was te vergelijken als dweilen met de kraan open.
Ondanks de storm was hij toch binnen een minuut bij zijn rode Mustang aangekomen. Met een gefronst gezicht en samengeknepen ogen drukte hij snel op het 'openen' knopje van zijn autosleutel en sprong hij zo snel mogelijk naar binnen. 'Brr,' brieste hij als hij kort zijn bovenlichaam liet schudden en stak hij daarna de sleutel in het contact.
