♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Háá!' Geeuwde ze met een goed gevoel in haar lijf voordat ze haar benen over de rand van haar bed gooide. Helène voelde zich de laatste tijd steeds beter in haar vel. Want op haar werk ging het goed, in de bibliotheek ging het ook lekker en nu op school ging het ook steeds beter.
Toch voelde ze zich ergens wel gespannen, omdat ze een paar dagen eerder te horen had gekregen dat Tyson erop stond om haar op te halen. Ze wist dat hij rond acht uur voor haar huisje ging wachten, om haar mee te nemen naar school.
Haar gevoelens wervelden er door haar lijf. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest denken. De laatste keer had Tyson haar naar huis gebracht en moest ze eraan terugdenken hoe zijn warme hand op haar bovenbeen lag. Tintelingen verspreidden er zich meteen door haar lijf en beet ze even op haar onderlip voordat ze zich ging omkleden.
Om exact acht uur hoorde Helène een luid getoeter en sprintte ze naar het raam. Heimelijk keek ze net voorbij het raamkozijn en zag ze inderdaad hoe een rode auto op haar stond te wachten. Haar hartslag versnelde zich meteen en voelde ze de vlinders hevig fladderen. Vlug griste ze haar rugzak van de bank af en ging ze haar jas pakken.
Met een blosje rondom haar wangen liep ze naar de auto toe en zag ze hoe Tyson zijn hand kort ophief en daarna de portier van binnenuit voor haar opende.
'Morgen,' zei hij op een vriendelijke, zachte toon en kon Helène hem bijna niet in de ogen aankijken. Ze voelde zich zó apart. Aan de ene kant vereerd dat hij zo aardig was om haar op te halen en te brengen, maar wist ze aan de andere kant niet wat ze met haar verliefde gevoelens aan moest. Het was voor haar bijna te mooi om waar te zijn.
Nog voordat de school bereikten draaide Helène zich ineens naar hem om en keek ze met een serieuze blik op in zijn ogen. 'Ty..., als we het zo gaan doen. Dan wil ik graag wel een paar regels opstellen. Je weet hoe het zit met de bitches. Als ze ons samen zien, dan zullen ze me zeker weten willen pakken.' Even moest ze blozen toen ze het woord 'ons' zei, maar schoof ze het snel weg naar haar achterhoofd.
Even zag ze hoe Tyson zijn wenkbrauwen verrast ophief en haar daarna met een scheve grijns aankeek. Helène voelde meteen de vlinders hevig fladderen bij het zien van zijn prachtige glimlach. Die scheve trekking van zijn mond vond ze zeer aantrekkelijk.
'Nou, euhm...,' stamelde ze even, omdat ze door zijn prachtige glimlach werd afgeleid maar wendde ze daarna snel haar blik af terwijl ze rustig verder reden. 'Ik wil..., eh, dat je me niet komt opzoeken. Dat zou teveel verraden. Ik heb een beter idee..., mag ik je telefoon?' Hakkelde ze even als ze onzeker van onder haar wimpers naar hem opkeek.
Het verbaasde haar hoe snel Tyson zijn telefoon maar al te gewillig tevoorschijn had weten te toveren. Ze trok haar wenkbrauwen verrast omhoog toen ze naar zijn dure iPhone reikte en voelde ze ineens de warmte van zijn vingers over de hare, terwijl ze de telefoon overnam. Met een blosje rondom haar wangen typte ze haar nummer in en gaf ze het hem terug. Wanneer ze haar ogen omhoog hief, zag ze de brede, ondeugende grijns van Tyson die vlug zijn telefoon in zijn jaszak wegstopte.
