The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 71 -

Met zijn handen stevig om het stuur geklemd, draaide hij zijn trouwe auto de weg op en was hij blij dat hij een paar weken terug, goede winterbanden onder zijn auto had laten zetten. Gemakkelijk manoeuvreerde hij langs een paar geparkeerde auto's en hielden ze daarna halt voor een rood stoplicht.

Licht gespannen rustte zijn hand op de pook en keek hij zo nu en dan heel kort opzij, om Helènes been te kunnen bekijken. Steeds had hij de drang ertoe om zijn hand op haar been te leggen, maar weerhield hij zich er steeds van. Ondanks ze een fijne tijd hadden in het huis, wist hij niet wat zij nu van hem vond en was hij te bang voor haar afwijzing. Misschien bleef zij wel daar omwille zijn vader. Het was toch eigenlijk zíjn gast.

Maar toch wilde hij haar van alles vertellen. Over zijn gevoelens, over wat zij bij hem los had weten te maken, hoe hij over haar dacht. Hij wilde het haar zo graag vertellen, dat hij het wist dat zij degene was met het bloedrode jurk op het feest. Maar toch leek het alsof hij nooit een goed moment kreeg om het te zeggen.

Nadat het stoplicht op groen sprong, draaide hij het stuur naar links en hoorde hij meteen haar adem geschokt inhouden. 'Ehmm Ty? Volgens mij moesten wij rechtdoor in plaats van linksaf?' Fluisterde ze zachtjes en begon hij te glimlachen. Hij had het in zijn geheugen vast gegrift waar ze woonde en wist hij de beste weg ernaartoe. Hij had immers zijn hele leven in New York gewoond en kende hij zowat de alle wegen in de hele stad.

'Trust me, ik weet hoe we het snelste weg kunnen nemen om bij je huis te komen.' Fluisterde hij op een schorre toon terug voordat hij zijn hoofd even naar haar toe draaide en naar haar knipoogde. Meteen zag hij hoe Helène met een blosje om haar wangen, verlegen van hem wegkeek waardoor hij daarna begon te grijnzen.

Hij hield er nog steeds van om haar te plagen. Nog steeds had hij het behoefte ernaartoe, maar wilde hij haar absoluut geen pijn of rottige gevoelens bezorgen. Hij wilde enkel de reacties uit haar lokken dat hen beiden deed lachen, want hij wist dat Helène niet makkelijk boos was te krijgen. Dus hij deed wel zijn best om haar stem zo veel en zo vaak mogelijk in zijn hoofd te kunnen horen.

Binnen een paar minuten waren ze haar wijk al ingereden en keek Tyson even ongemakkelijk om zich heen. Waar hij van een rustige, nette en kalme buurt genoot, was het hier eigenlijk juist het tegenovergestelde. Slordige borders, vele tinnen tonnen met allerlei rommel erin en zelfs fietsen zonder een voorwiel waren er aan de ijzeren spijlen van hekken vastgebonden.

Een minuutje later trapte hij rustig de rem in van de auto en kwamen ze voor haar huisje tot stilstand. Even draaide hij zijn hoofd en keek hij naar binnen, maar merkte hij op dat alles in het huisje er donker bij stond. Een teken dat haar huisgenoten nog niet thuis waren.

Na de ontdekking draaide hij zijn hoofd naar Helène om en zag hij haar een beetje ongemakkelijk naar het huis staren voordat ze haar blik op de zijne vestigde. Door de manier hoe haar ogen de zijne aankeken, voelde hij zijn onderbuikvlinders weer fladderen en begon hij te slikken. Hij had er niet echt goed over nagedacht over hoe ze afscheid gingen nemen, en eigenlijk gold dat hetzelfde voor haar.

Even keken ze elkaar ongemakkelijk in stilte aan, totdat Tyson ineens langzaam naar haar toe begon te buigen. Hij zag hoe Helènes ogen groter werden van de schrik en hoe haar lippen lichtjes uiteen weken.

Maar ineens stopte hij, graaide hij met zijn arm naar zijn achterbank en voelde hij het stof van haar jas in zijn handen. Haar jas beetnemend, evenals haar sjaal, boog hij zich langzaam weer terug en haalde hij tegelijkertijd haar jas van de achterbank vandaan.

Met een glimlach trok hij de jas op zijn schoot en zag hij het blij verraste blik van Helène. 'Je hebt mijn jas!' Stamelde ze verbaasd voordat ze in een ruk naar hem opkeek en hij opnieuw begon te glimlachen.

'Hoe..., waar?' Hakkelde ze even voordat ze de jas uit zijn schoot nam en het tegen haar borst aan drukte. Heel even ging er een teleurgesteld gevoel door hem heen toen haar jas van zijn schoot werd afgehaald. De afgelopen uren kon hij aan haar sjaal ruiken om haar zoete geur tot zich in te kunnen nemen, maar ging hij haar kleren nu teruggeven waardoor hij dat niet meer kon doen.

'Het gemaskerde feest gisteren.' Zei hij ineens op een rustige toon, keek hij met een zachte blik naar haar op en zag hij haar lichtelijk verstarren. Een kleine glimlach vormde er zich om zijn lippen en boog hij langzaam, lichtjes naar voren. Zijn ogen boorden zich in de hare vast en zag hij de zenuwachtige blik in haar ogen. 'Ik weet dat jij het meisje bent met wie ik danste, Helène in de bloedrode jurk.' Fluisterde hij heel mysterieus op een sensuele toon en zag hij haar hevig slikken. En hevig blozen.

Na voor een aantal seconden doordringend in haar prachtige blauwe ogen te hebben gestaard, werd het hem teveel. Het moment op het feest waarbij hij naar haar toe boog, om haar op de lippen te kunnen kussen, herhaalde zich keer op keer in zijn hoofd. Nu boog hij weer heel langzaam verder naar voren tot hij dicht genoeg bij haar was. Hij liet zijn ogen over haar verraste gezicht glijden om te oordelen wat ze wilde en drukte hij daarna een zachte, lange kus op haar mondhoek. Onder zijn kus voelde hij dat Helène zich niet terugtrok, maar ook niet om meer vroeg. En ergens, was dat voor hem goed genoeg.

Met een ongelooflijk warm en een licht drukkend gevoel in zijn lendenen doordat zijn jeans nu toch ineens wat te strak zaten, trok hij zich terug van zijn kus en zag hij haar met een opengevallen mond, vol in ongeloof naar hem staren. Kort erna sloot ze haar mond en begon ze te slikken waarna ze haar gordel losmaakte en de deur opende. Maar nog voordat ze de auto uitging, boog Helène zich ook naar hem toe en drukte ze een vlugge zoen op zijn wang en sprintte ze de auto uit.

Het portier van haar kant viel met een luide knal in het slot waardoor de auto heen en weer begon te schudden. Maar het deerde hem niet, want door heel zijn lichaam was er een hevige storm aan vuur die hem bijna helemaal in zijn macht had. Met een brede grijns staarde hij naar de rug van Helène, die al rennend het trapje opging en daarna na een vlugge handeling, het huis in stormde.

Een diepe zucht slakend van genot startte hij de motor weer en bleven zijn ogen ondertussen op het grote raam haken, waar hij stiekem op hoopte om Helène ervoor te zien staan. Na ongeveer een minuutje besefte hij, dat Helène de lampen nog steeds niet had aangedaan waardoor hij een korte verslagen zucht liet gaan. Hij schakelde de pook in zijn eerste versnelling en reed hij even van de plek, maar niet voordat hij nog één keer naar het raam had gekeken.

En voordat hij echt goed wegreed, groeide er opnieuw een glimlach om zijn lippen als hij zag waar hij op had gehoopt;

In het donker stond het heimelijke gestalte van Helène half voor het raam, die op haar beurt stiekem naar een wegrijdende Tyson staarde.