The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 23 -

Met een vreemd gevoel sloot hij de badkamerdeur en deed hij de slot er op. Zijn hand rustte voor een paar tellen lang op de deurklink en staarde hij naar het slot, die hij zojuist had vergrendeld voordat hij een zucht slaakte.

'Wat moet ik nou doen?' Mompelde hij tegen zichzelf voordat hij zijn hand van de klink af haalde en naar zichzelf keek in de spiegel die overigens beschadigd was. Heel even liet hij zijn blik opnieuw door de ruimte glijden en zag hij dat het echt een studentenhuis was, maar raakte het hem dat Helène het hem gemakkelijk wilde maken.

Kort slaakte hij een zucht als hij zijn oogleden kort sloot en vervolgens weer opende. 'Weet je wat, ik heb het toch best koud.' Zei hij overtuigd tegen zichzelf in de spiegel en begon hij zich uit te kleden.

Keurig en geordend legde hij zijn kleren in een opgevouwen stapeltje neer, maar besloot hij ineens iets te gaan doen. Hij glimlachte als hij de dure witte Versace blouse uit het stapeltje kleding haalde, hem uit elkaar schudde en hem expres achter een kast liet vallen. 'Hopelijk vindt ze hem...,' fluisterde hij tegen zichzelf als hij zich omdraaide en de gordijnen open schoof.

Eenmaal in de douche gestapt, plakten de douchegordijnen meteen aan zijn benen en rilde hij even. Kort flitste er in zijn gedachten een herinnering voorbij, dat hij ooit ook ongeveer in deze situatie had geleefd voordat hij zich naar de betere 'level' had gewerkt.

Zonder er goed bij na te denken draaide hij de kraan open en spoot er als eerste, een ijskoude straal water uit de douchekop. Verschrikt sperde zijn ogen zich wagenwijd open, als hij ook compleet verstijfde terwijl het koude water zich op zijn huid sloeg.

Klappertandend hief hij zijn schouders stijf omhoog en hoopte hij snel dat het water op zou warmen. Als het water geleidelijk aan warmer werd, schudde hij zijn hoofd toen hij besefte dat hij even vergat dat dit een studentenwoning was en dus geen luxe had. De luxe om meteen warm stromend water uit de kraan te hebben.

Uiteindelijk ontspande hij zich, waste hij zichzelf en spoelde hij het opgebrachte vuil van zijn gezicht weg. Hij had zich namelijk een beetje zwerver-waardig opgemaakt zodat hij geloofwaardig zou overkomen. Zijn gezicht en handen had hij lichtelijk bevuild met een soort make up dat op de viezigheid van de straten zou lijken.

Zodra hij klaar was met zijn douchebeurt, droogde hij zich af en maakte hij daarna het beslagen spiegel droog waardoor hij weer naar zichzelf kon kijken.

Als hij in de spiegel keek, keek hij naar de reflectie in de spiegel en begon er een glimlach rondom zijn lippen te vormen.

'Hallo daar, schone meneer Mason Underwoods.'