♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vol met shock en ongeloof staarde hij haar na, toen ze op een hoge snelheid de aula uit sprintte. Hij kon zijn ogen en oren niet geloven wat er uit Helènes mond kwam en wilde hij het nog steeds niet geloven, waardoor hij ook begon te rennen. Achter haar aan.
Maar ineens doemde er een legertje aan bitches op en werd hij door alle vier de meiden tegengehouden. Hoeveel hij ook zijn best deed, hij kon niet tegen de vier meiden op die hem helemaal hadden ingesloten. Zijn hart bonsde wild in zijn borstkas en keek hij met smekende ogen naar de rennende Helène, die steeds verder uit zijn buurt raakte. Nee!
'Heléne!!' Riep hij zo hard als hij kon, terwijl hij zijn eigen tranen achter zijn ogen voelden prikken. Zojuist had hij zijn kostbare gevoelens geuit, en rende zijn meisje van hem weg! Onmacht sijpelde in zijn spieren terwijl hij nog steeds uit de greep van de vier meiden probeerde te bevrijden die zich krampachtig aan hem vasthingen.
Na enkele minuten gaf hij het op en lieten de meiden hem los. Want hij wist dat het nu zinloos zou zijn om achter haar aan te gaan. Ze was waarschijnlijk al naar buiten gevlucht en wie weet waarnaartoe? Vast naar haar huis, waar hij geen sleutel van had en ze hem dus onmogelijk binnen zou laten komen.
Met een plof zakte hij neer op een stoel en hoorde hij hoe heel de aula langzamerhand al fluisterend op gang kwam. Ze hadden het nu natuurlijk allemaal over hem. Ergens was hij opgelucht dat hij Helène had kunnen redden, maar was hij nu zelf de dupe van geworden. Maar toch had hij er geen spijt van. Het was zijn uiteindelijke doel geweest om de hele school te vertellen over die stomme weddenschap en zijn gevoelens.
Maar nu wist hij zich geen raad wat hij moest doen, want zijn plannetje mislukte toch nog op het eind. Hij bukte voorover in de stoel en liet hij zijn ellebogen op zijn knieën rusten terwijl hij zijn gezicht in zijn handen liet vallen. Naast zich hoorde hij één van de vier bitches naar hem roepen, maar gaf hij er geen gehoor aan. Hij wilde niets met deze vier trutten te maken hebben, want, wáárom hielden ze hem tegen!?
Ineens werd er luid door de aula geroepen en hoorde hij de zware stem, zijn naam roepen waardoor hij zijn gezicht verslagen uit zijn handen haalde en voor zich uit keek om te kijken wie er naar hem riep. Verrast en vermoeid trok hij zijn wenkbrauwen omhoog toen hij de principal op zich zag aflopen. Dezelfde man met wie hij een aardig gesprek had en hij Tyson had aangespoord om dit 'probleem' te fixen.
'Wat had dit te betekenen!?' Bromde de directeur luid terwijl hij in één rechte lijn naar Tyson toe liep. Tyson trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij ook overeind kwam en hem met een luide, verslagen zucht aankeek. Hij zag aan de directeur zijn blik dat hij probeerde te doen alsof het hem flink verraste, alsof hij er niets van afwist, maar zag hij een ondertoon van een medelijden.
