♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De hele dag had hij binnen heen en weer rondgelopen als hij ook naar buiten keek. Hij kreunde bij het idee dat hij zometeen weer naar buiten moest gaan. 'Alles voor het goede doel...,' mompelde hij verslagen als hij besloot om zich maar eens om te kleden.
Een uurtje later liep hij over de straten in een bewoonde buurt, op ongeveer tien tot een kwartier minuten lopen van het centrum van New York. Zwerver Mason keek bestuderend om zich heen en kwam hij tot de conclusie dat het een buurt was van mensen tussen de normale en de lagere stand. En dat, intrigeerde hem alleen nog maar meer.
Hij probeerde zich te herinneren welk nummer Helène hem had verteld, van het huis waar ze zou verblijven. Heel de ochtend en bijna heel de middag had hij steeds gepiekerd over de aanpak van zijn plan met haar. Wat hij het beste kon gaan doen. Hij besloot maar eens op onderzoek uit te gaan, want hij wist dat binnen blijven zinloos zou zijn.
Nadat hij werd afgezet, een paar straten verderop, begon hij te lopen. Hij had echter geen echt goed richtingsgevoel en begon hij door de verlaten straatjes te dwalen. Rond deze tijd wou niemand echter buiten in de kou zijn en kon hij daardoor niet vragen waar hij was. Ook kon hij het niet riskeren om zijn telefoon naar voren te halen, mocht zij hem nou eens toevallig zien. Hij stopte zijn nek dieper in de kraag van zijn dikke jas als hij naar omhoog keek waar hij de kleine sneeuwvlokjes weer uit de hemel zag dwarrelen.
Hij voelde aan zijn voeten dat ze nu al bevroren waren. Hij wist nog dat hij snel op het weerbericht had gekeken en dat het vannacht min zes zou worden. Het teken dat de winter er toch echt aan zat te komen.
Totaal had hij er niet op gerekend dat hij de weg kwijt zou zijn. Hij had gewoon verwacht dat de huisjes duidelijk waren opgedeeld, maar had hij zich flink vergist. De huisjes hadden verschillende formaten, of het waren nette normale rijtjeshuizen, of het waren piepkleine appartementen met elk een trap en vreemde nummers die ook nog dicht op elkaar zaten in allerlei straatjes. Het enige dat hij nog wel wist, is dat hij op 60B moest zijn.
Snel schoof hij de mouw van zijn pols weg en zag hij dat het bijna kwart voor zeven was en slaakte hij een zucht. Hij liep hier zeker toch al tweeënhalf uur rond nadat hij een heel lichte maaltijd op had gegeten.
Licht gefrustreerd besloot hij deze wijk nog een laatste kans te geven. Want hij wilde weten of haar huisje wel bestond en of zij hem niet voor de gek had gehouden. Al kon hij wel begrijpen dat ze hem niet helemaal vertrouwde om zomaar haar adres door te geven. Wat als hij niet alleen een zwerver was, maar ook een inbreker?
Even lachte hij om zijn eigen gedachten. Ik? Een inbreker? En opnieuw lachte hij als hij ook zijn hoofd schudde. Toen hij uitgelachen was, hief hij zijn hoofd omhoog en zag hij een jong stelletje passeren met hun handen in elkaar verstrengeld. Automatisch begon hij te glimlachen bij het aanschouwen van de prille liefde tussen die twee en hoopte hij dat het mocht uitgroeien tot iets speciaals. Toen begon hij aan zijn eigen zoon te denken. Hij slaakte een verslagen zucht als hij aan hem dacht, over hoe snel zijn karakter was veranderd sinds het overlijden van zijn vrouw en zijn moeder.
