The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 53 -

Met een grijns keek hij naar haar en vond hij het ergens schattig, hoe bazig ze over hem was. Hij was trots op zichzelf dat hij het begeerde plekje naast haar had weten te bemachtigen. Natuurlijk wist hij dat Helène goed was in scheikunde en hij normaal altijd samen met Gia werkte, maar nu was de plek naast haar toch leeg en zag hij zijn kans schoon.

Diep in zijn onderbuik voelde hij iets rondfladderen en probeerde hij het om te leggen, maar kon hij niet voorkomen dat het juist erger werd nadat ze tegen hem sprak. Ergens vond hij het wel vreemd, want hij was het gewend dat iedereen naar hém luisterde, in plaats van dat hij werd gecommandeerd. Maar toch liet hij het gebeuren en gaf het hem wel een acceptabel gevoel.

Het was voor hem fijn om even niet de controle in de handen houden. Maar toch wilde hij zich niet als een mak lammetje aan haar overgeven en alles te gaan doen wat ze zei. Van zichzelf wist hij dat hij ook goed was in scheikunde, maar besloot hij haar maar eens te plagen door te doen alsof hij er slecht in was.

Tijdens de uitleg van de leraar keek Tyson zo nu en dan uit zijn ooghoeken, om naar Helènes gespannen houding te gaan spieken. De werkelijke reden dat hij naast haar kwam te zitten, was om haar ongemakkelijk te laten voelen en een beetje speels te gaan plagen. Maar toch merkte hij steeds aan zichzelf op, dat hij het zelf eigenlijk toch ook wel fijn vond om gewoon in haar buurt te zijn.

Wanneer de leraar klaar was, schrok hij lichtelijk wakker uit zijn overpeinzingen en hoorde hij hoe heel de klas rumoerig begon te praten. Naast hem hoorde hij Helène geïrriteerd sissen waardoor hij zijn hoofd naar haar toe draaide. 'Wassup?'

Met grote ogen en een openvallende mond keek Helène hem verbaasd aan. 'Wat? Wássup!? Heb je de leraar zijn uitleg niet gehoord dan!?' Fluisterde ze op een felle toon naar hem en trok hij zijn wenkbrauwen rustig omhoog. 'Euh, nee?'

'Ongelofelijk! Dat ik met dan met jou de komende weken moet gaan samenwerken dan!' Mopperde ze gefrustreerd en draaide Tyson zijn lichaam volledig naar haar om. 'De komende weken?' Vroeg hij rustig maar voelde hij zich van binnen steeds beter worden en had hij bijna de neiging om te gaan lachen.

Ineens kreeg hij een flinke stomp tegen zijn schouder waardoor hij wakker schrok, als hij ook bijna van zijn krukje af viel. 'Ho!'

'Hou je kop bij de les!' Siste Helène geïrriteerd naar hem maar kon hij het niet laten om te gaan lachen. Hij lachte met zijn tanden bloot en hoorde hij haar naast zich een diepe zucht laten gaan. 'Oh, geweldig dit...'

Lachend draaide hij zijn hoofd naar haar om en keek ze hem aan met een moordende blik. 'Hou daarmee op!' Siste ze en wilde ze hem opnieuw een klap verkopen, maar dook hij al lachend, net op tijd weg. Hij moest toegeven dat hij hier wel van genoot.

Na te zijn uitgelachen, waarbij Helène hem volledig negeerde, pakte hij de uitgedeelde papieren op en begon hij zijn ogen vlug over het papier glijden. Hij floot kort als hij ook zijn wenkbrauwen ophief, toen hij las dat hij en Helène samen een verslag moesten gaan maken over de onderzoeksresultaten die ze straks zullen ondervinden.

'Ja. Nou, hup. Laten we beginnen.' Zei ze op een bazige toon en verschoof ze lichtjes in haar stoel, voordat ze een boek pakte en hem opensloeg. Tyson begon opnieuw te grijnzen als hij het gewicht op zijn armen liet steunen en hij daarmee dichter bij haar in de buurt kwam.

'Snap je het nou?' Siste ze geïrriteerd naar hem en moest Tyson een lach onderdrukken voordat hij opnieuw zijn hoofd schudde. Voor hem lag er een boek met daaronder een schrift waar ze al meerdere malen, driftig in had gekrabbeld. Hij deed alsof hij het antwoord van het experiment niet begreep en wilde Helène het hem uitleggen voordat ze verder konden gaan.

'Je bent hopeloos!' Snauwde ze tegen hem en liet ze haar hoofd in haar handen vallen, wiens ellebogen op de tafel rustten. Kort moest hij lachen, maar kreeg hij daarna wel spijt van zijn bewuste onbenulligheid waardoor hij besloot om zijn best maar eens te gaan doen.

Ondanks ze samenwerkten, moest hij er wel voor zorgen dat het een prettige samenwerking bleef in plaats van dat hij haar verder van zich af zou gaan drijven. Dan zou zijn plan alleen maar gedoemd zijn om te mislukken.

'Dus als je dit stofje vermengt met deze vloeistof, zal er een bruisende reactie ontstaan doordat...-' Begon hij ineens te praten en zag hij in zijn ooghoek hoe Helène haar handen uit haar gezicht haalde en hem flink verrast aankeek. Nadat hij zijn antwoord had gegeven, draaide hij zijn hoofd opzij en zag hij de opengevallen mond van haar waardoor hij kort moest grinniken.

'Ja..., juist. Helemaal juist! Zie je wel! Je wist het gewoon!' Riep ze ineens blij en sloeg ze hem op zijn schouder. 'Ik wíst wel dat je het wist! Flauwerd!' Lachte ze opgelucht en slaakte ze een opgeluchte zucht.

Op zijn beurt moest hij gaan lachen, omdat hij haar zo in de tang had dat ze bijna gek werd. Maar hij lachte ook omdat hij haar opgevrolijkte stem in zijn hoofd hoorde, waardoor zijn onderbuikkriebels heviger begonnen te reageren.

Tringgg!  Klonk er ineens door het leslokaal en keek Helène licht verrast op. 'Nu al?' Vroeg ze op een verbaasde toon en keek ze op haar horloge. Achter hem hoorde hij iedereen rommelende geluiden maken voordat ze langzaam het lokaal verlaten.

'Uh...,' zei Helène tegen hem waardoor hij zijn hoofd naar haar omdraaide. Met een frons keek ze hem aan en was hij nieuwsgierig wat ze zou gaan zeggen. 'Ehm. We moeten dit opdracht even gaan afmaken. Heb jij na de school nog tijd?'

Tijd...? Toen hij over haar vraag nadacht, groeide er een glimlach rondom zijn lippen. Tijd voor haar..., heb ik zeker weten wel. 'Jahoor,' antwoordde hij nuchter en keek hij haar vriendelijk aan. 'Maar in plaats van op school kunnen we ook naar jouw huisje toe gaan?' Vroeg hij haar.

Als door een wesp gestoken keek Helène hem geschokt aan. 'Nee!' Riep ze gelijk en trok Tyson zijn wenkbrauwen verrast op. 'Uh. Nee, dat kan niet.' Stamelde ze en keek ze kort weg, waarna ze weer naar hem opkeek. 'Als je het niet op school wil... Kan het misschien bij jou dan?'

Nu was het zijn beurt om geschrokken te kijken. In zijn lichaam voelde hij meteen al een afweer vormen en een muur opbouwen. Hij had nog nooit een meisje mee naar huis genomen. Straks begon zijn vader te denken dat ze iets voor hem betekende, maar wilde hij het ergens niet. Nou.., misschien wel, maar niet nu. 'Nee, dat gaat ook niet lukken.' Mompelde hij standvastig.

'O-okee. Dan zit er maar één ding op.' Zei Helène terwijl ze haar schouders ophief. 'Spreken we om twee uur af in de aula?' Ze stond op en keek ze onderweg nog steeds naar mij, en nog steeds terwijl ze haar spullen in de tas propte.

Glimlachend keek hij naar haar op en knikte hij na een paar tellen zijn hoofd. 'Dat zal dan maar moeten hè?' Zei hij en stond hij ook van zijn kruk op.

Met een glimlach keek Helène hem aan, gaf ze hem een knikje met haar hoofd en liep ze daarna het leslokaal uit.

Hij knipperde licht verrast met zijn ogen toen hij had beseft wat er zojuist gebeurde als hij ook zijn onderbuik voelde reageren.

Helène..., gaf hem een glimlach.

Een oprechte.