♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met een tevreden glimlach liep hij naast een dik ingepakte Helène die eerst nog flink had tegengestribbeld. Hij hoorde haar klagen over de afstand, dat het zeker wel zo'n half uur lopen was om bij het kringloopcentrum te komen. 'Nou ja, hoe sneller we de tijd voorbij laten gaan, hoe sneller we voorbij die ene rottige dag zijn, toch Leentje?' Zei hij met een zekerheid in zijn stem voordat hij lichtjes tegen Helène's schouder aan stootte.
Gelukkig was het sneeuwen even opgehouden toen ze begonnen te lopen en liepen ze nu al een minuutje of tien over het besneeuwde stoep. Hij was blij dat hij ditmaal het wel echt lekker warm had omdat hij zich alvast in Helène's huis kon opwarmen aan een kopje thee.
Slenterend liepen ze in stilte verder, nadat ze zo nu en dan een klein praatje hadden gemaakt en merkte hij op dat hij de omgeving begon te herkennen. Hij hief zijn hoofd op en kneep hij zijn ogen lichtjes samen, omdat hij in de verte een gebouw zag staan die hem bekend voorkwam.
Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog als hij besefte dat ze langs de school kwamen te lopen. Ineens begon hij zich een beetje zenuwachtig te voelen, toen hij de rode Mustang van zijn zoon op de oprit zag staan.
Alsof Leentje zijn spanning voelde, hief zij haar kin ook op en keek ze naar hem. 'Kijk Mason, dat is mijn school.' Mompelde ze terwijl ze met haar in een handschoen gehulde vinger naar de school wees. 'Wat is hij groot hè?'
'Ja, dat is hij zeker.' Mompelde hij terug als ze verder liepen en zag hij een aantal studenten buiten op het plein lopen. Enkele stonden te roken en anderen gooiden sneeuwballen naar elkaar. Zijn hart versnelde zich terwijl hij zijn ogen door de studenten liet glijden, zoekend naar zijn zoon.
Hij hoopte vurig dat hij niet zou worden gezien, of Helène. Wat zou het vreselijk zijn als ze werden herkend waardoor zijn nieuwe plan totaal in de soep zou vallen. Met elke stap dat ze zich van school verwijderden, voelde Mason zijn spanning langzaam maar zeker van zijn lichaam vloeien.
Nadat ze volledig van school waren verwijderd, hield Helène opeens halt en slaakte ze een korte kreet. 'Oh shit! De flyers!' Piepte ze licht in paniek en legde Mason daardoor zijn hand op haar schouder. 'Leentje, wat is er!?'
'De flyers voor het Kerstbal!' Piepte ze weer als ze met grote ogen naar hem opkeek waarbij ze met haar handen naar haar haar greep. 'Ik moet ze vandaag ophalen!'
'Rustig nou maar. Waar precies moet je ze ophalen?' Suste Mason haar en haalde Leentje daardoor haar handen uit haar haar. 'Het is... het is ongeveer tien minuten lopen hier vandaan. Als we nou eerst de papieren gaan halen..., dan-' 'Nou, dan doen wij dat toch even!' Zei hij ietsje luider om boven haar uit te komen als hij ook vriendelijk naar haar glimlachte. Zijn blik kruiste zich met de hare en zag hij de opluchting in haar ogen. 'Ja? Zou dat kunnen? Als je dat niet erg vindt?'
