♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Verrast keek hij naar haar op toen ze ter plekke, een smoesje tegenover de serveerster had verzonnen. Opa? Dat ik zogenaamd haar opa ben? Wat... onverwachts geniaal! En langzaam trok hij een mondhoek omhoog als hij van onder zijn wimpers naar haar keek.
Deze meid is mij er echt eentje, dacht hij met overtuiging als hij naar haar keek en hij haar krachtige uitstraling waarnam. Een jonge vrouw die voor hem en haarzelf durfde op te komen. Haar karakter zou haar zeker ver kunnen brengen, mocht ze zich bijvoorbeeld in de zakenwereld willen werken. Ze was recht voor haar raap en ging ze gewoon in één rechte lijn om haar doel te bereiken. Kortom, een vrouw die weet wat ze wil.
Een paar ogenblikken later verscheen op de ronde tafel twee heuse mokken dampende chocomel met een gigantische toef slagroom erboven op. Hij voelde het water in zijn mond stromen dat net een waterval leek en moest hij het snel wegslikken.
Snel keek hij op, nieuwsgierig wat het meisje wilde zeggen en doen totdat ze een mok pakte en het ophief. 'Proost, meneer...?' Begon ze met een vragende toon en merkte hij op dat zij zijn naam wilde weten. 'Mason, juffrouw Helène.' Fluisterde hij terug als hij ook een kleine glimlach rondom zijn lippen kreeg.
Het warmde hem op toen Helène een oprecht brede grijns rondom haar lippen plakte en ze de mok daarbij iets hoger ophief. 'Nou, proost, meneer Mason!' En tikte ze haar mok tegen de zijne.
Na een eerste slok te hebben genomen, merkte hij op dat Helène een type was die makkelijk het ijs kon laten breken. Waar hij zich eerst onzeker voordeed, wuifde ze het meteen weg en begon ze heel open te praten over hoe lang zij hier al woonde en wat ze deed. Het deed hem goed dat ze er niet mee leek te zitten dat hij maar een 'armoedige' zwerver was.
'Dus ik woon hier drie jaartjes nog maar. Ik ga zo nu en dan twee dagen per week naar school voor de vakken die ik volg. Doordat ik al ver vooruit was qua schoolniveau, hoef ik op school minder te doen. Maar daarvoor in plaats doe ik ook weleens mee met het organisatieteam voor school evenementen,' vertelt ze hem heel openlijk waardoor hij geboeid naar haar keek en luisterde. 'En daarnaast heb ik twee verschillende baantjes zodat ik mijn studie kan behouden.' Vertelde ze gewoon makkelijk zonder er ook maar moeilijk over te doen. Hij trok lichtjes zijn wenkbrauwen omhoog als hij dat hoorde en voegde hij het als een belangrijke punt aan zijn lijst over het meisje, in zijn geheugen toe.
'Wauw,' weet hij er nog fluisterend uit te brengen als ze weer een slok nam van haar mok en zag hij haar, haar schouders ophalen. 'Ochja, al met al heb ik het wel goed voor elkaar en kon ik jou zo nu en dan helpen, meneer!' Zei ze met een oprechte glimlach rondom haar lippen.
Even lachte hij en keek hij kort weg, want hij voelde een dubbel gevoel naar boven komen. 'Meneer, het is echt totaal geen probleem hoor.' Zei ze er snel achteraan als ze haar handpalm midden op de tafel legde. 'Ik ben juist erg blij dat ik je zo, vlak voor de feestdagen, een beetje blij heb kunnen maken. Want niemand verdient het om buiten in de kou te gaan staan.' Zei ze bemoedigend tegen hem en keek hij haar aan met een vriendelijke glimlach. Ja, dat is zo. Daar had ze zeker gelijk in.
