The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 74 -

Met een hand boven haar hoofd lag ze op bed en haalden haar gedachten haar steeds naar de momenten waarin ze heel dicht bij Tyson stond. Haar onderbuik fladderde door de verliefde gevoelens die ze voelde oprijzen.

'Oh man...,' fluisterde ze kreunend als ze met haar beide handen over haar gezicht wreef. 'En dan zie ik hem straks op school. Hoe moet dit nou verder!?' Mompelde ze verslagen tegen zichzelf. Dan komt ze ineens in een ruk overeind en sloeg ze zichzelf kort en zachtjes op de wangen. 'Nou, kom op. Thuisblijven is ook geen optie!'

Met een ongelooflijke spanning in haar lichaam, klemde ze haar met handschoenen bedekte handen om de banden van haar rugzak. Ze had er een heleboel kracht in haar handen zitten, waardoor ze de banden helemaal verfrommelden in haar krachtige vuisten. Ondertussen beet ze op de binnenkant van haar wang als ze over het schoolplein liep.

Haar ogen keken gespannen heen en weer tussen de studenten die er buiten in groepjes bij elkaar stonden. Ze hoorde her en der hoe ze elkaar verhalen vertelde over de Kerst en grappen maakten terwijl ze in één rechte lijn naar de ingang liep.

Stijf van de kou - en spanning - voerde ze haar handelingen bij haar kluisje open en voelde ze haar hart hevig in haar borstkas bonzen. Want ze wist dat Tyson hier in de buurt was en dat zij hem om elk hoekje kon zien opdoemen. Haar hart maakte rare sprongen in haar borstkas en hield ze even halt, om haar hand daarna op haar hart te gaan leggen terwijl ze haar ogen sloot. 'Ssssht.' Blies ze zachtjes uit. 'Kalm. Komt goed.' Fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf om ook haar hart tot bedaren te brengen.

Haar hart nam de normale ritme weer aan en opende ze met een kleine glimlach, haar ogen en begon ze haar kluis te sluiten. Haar hand klemde zich om de zijkant van het deurtje vast en deed ze hem dicht en wendde ze haar blik even naar rechts.

Meteen slaakte ze een verschrikte kreet als ze ook even de lucht in sprong, doordat ze hevig schrok van een breed grijnzende Tyson die er naast haar kluisje geleund stond. 'Ksst!' Siste ze met een ondeugende blik in haar ogen als ze ook met haar hand wapperde, met als bedoeling om hem weg te jagen. Maar dat zorgde er alleen maar voor, dat hij begon te lachen. 'Nou, jij ook goedemorgen.' Mompelde hij terwijl hij zich van de kluisjes losmaakte.

Hevig blozend wendde Helène haar blik naar de vloer af, terwijl Tyson dicht achter haar langs begon te lopen. 'Zie je nog wel hè?' Riep hij over zijn schouder als hij met een ondeugende twinkel in zijn ogen naar haar keek. Ze kon alleen maar verlegen glimlachen als ze haar hoofd kort naar hem knikte. Ze zag zijn brede en sterke lichaam van zich weg lopen en liet ze haar blik kort op zijn goedgevormde achterwerk rusten. Even voelde ze zich warm worden bij het aanschouwen ervan tot hij tussen de andere studenten verdween. 'Oef...,' fluisterde ze opgelucht als ze zich omdraaide en ze haar knieën helemaal week voelden zijn.

Tussen de eerste en de tweede bel door, verplaatste Helène zich zo nu en dan naar de volgende leslokalen en was ze nu bij haar derde lesuur aanbeland. Een beetje afwezig liep ze over de brede gang, op weg naar Geschiedenis als ze ook even haar ogen omhoog liet glijden. Maar zodra ze het deed, kwamen haar ogen meteen in contact met de nieuwsgierige, speelse ogen van niemand anders dan Tyson die een paar goede meters verderop stond.

Heel even schrok ze ervan, dat hij ál naar haar aan het kijken was, maar rolde ze daarna zogenaamd verveeld met haar ogen. Ze zag dat Tyson door haar reactie, breeduit begon te grijnzen en dat hij haar met wiebelende wenkbrauwen wilde uitdagen. Met een korte lach wendde ze haar blik af als ze ook met haar hoofd schudde, voordat ze het juiste lokaal inging.

Na de derde les was het tijd voor pauze. Helène voelde zich ergens toch wel een beetje ongemakkelijk en hoopte ze, dat ze niet al teveel aandacht zou trekken. Ze hoopte erop dat Tyson niet opeens bij haar zou gaan zitten, waardoor iedereen dan verkeerde dingen begonnen te denken en zouden gaan roddelen.

Daarom liep ze nu de aula in en zocht ze het meest onzichtbare tafel op. Helemaal achterin in de aula, zag ze dat er een klein tafeltje vrij was en haastte ze er snel naartoe. Net op tijd wist ze de tafel te bemachtigen voordat er een gothic aan kwam lopen, maar glimlachte ze enkel naar haar, die op haar beurt haar venijnig aankeek en vervolgens wegliep.

Oef, dat ging nog maar net goed. Dacht Helène terwijl ze opgelucht haar rugzak op de tafel liet glijden en de rits begon te openen. Ontspannen haalde ze er een rode appel uit en begon ze rustig, licht onderuit te zitten met de tas nog steeds op tafel.

Ze probeerde zich een beetje te bedaren terwijl ze haar blik zo nu en dan door de gigantische aula liet glijden, die vol stroomde met de andere studenten die ook pauze hadden. De aula had drie andere gangen aan zich verbonden en keek ze zo nu en dan ook naar deze uitwegen. Terwijl haar blik over de eerste en de tweede liet glijden zag ze een groep studenten uit de derde gang komen waardoor ze haar ogen naar de uitgang toe liet glijden.

Opeens verstarde ze als ze ook geschrokken haar adem inhield en ze iets overeind opveerde in haar stoel. Een licht verraste Tyson stond er bij de derde uitgang naar haar te kijken, met opgetrokken wenkbrauwen en voelde Helène zich betrapt. Heel vlug wist ze er een wrange glimlach uit te persen als ze ook kort haar hand met haar appel ophief.

'Kom je bij ons zitten?' Vroeg hij met een wenkend hoofd en vergrootten haar ogen zich als ze daarna ook meteen haar hoofd hevig schudde. 'Nee! Eh, nee dankje.' Hakkelde ze even en begon ze te blozen waarna ze kort wegkeek. In haar ooghoek zag ze hoe Tyson zijn handen in zijn broekzakken stopte, zijn schouders kort ophief en vervolgens achteruit liep om daarna na een paar passen weer om te gaan draaien.

Een golf van opluchting stroomde er door haar lichaam en voelde ze zich slap worden. Met een plof liet ze haar rug tegen de stoel aan komen als ze ook haar armen slap langs haar zij liet hangen. Bijna verloor ze de grip op haar appel en bracht ze het stukje fruit snel naar voren, om er vervolgens een beheerste hap uit te nemen.

Maar wat zowel Helène als Tyson niet wisten, was dat de vier bitches hun woordenwisseling mee hadden gevolgd terwijl ze aan de muur van de aula stonden geleund. Ze keken elkaar met een venijnige blik aan en knikten ze hun hoofden, allemaal in één keer.

Als conclusie dat ze toch wel echt een gevaar begon te vormen.