♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
In zijn huis zat Mason in zijn grote lederen stoel krant te lezen. Vandaag had iedereen vrij en gingen ze met hun eigen families, Thanksgiving vieren. Hij slaakte een zucht, want hij moest denken aan de tijd dat zijn gezin nog compleet was en wat voor een feest en lol ze toen hadden in de keuken.
Hij sloeg verveeld, een pagina om van zijn krant die op zijn gekruiste been lag uitgespreid. Terwijl hij aan het lezen was, hoorde hij boven hoe zijn zoon aan het rommelen was. Toen besloot Mason de krant maar dicht te slaan en slaakte hij opnieuw een zucht voordat hij de krant weglegde en opstond.
Rustig wandelde hij naar de trap en klom hij omhoog, om zich naar Tysons slaapkamer te begeven. Na een korte zucht en zijn rug te hebben gerecht, klopte hij op de deur van zijn slaapkamer.
Een luide grom is het antwoord op zijn geklop en zwaaide de deur kort erna open, met een geïrriteerde Tyson in de deuropening. 'Wat, pa?'
'Zoon, laten we eens samen lunchen vandaag?' Vroeg Mason op een normale toon tegen hem, maar scheen het Tyson alleen maar bozer te maken. 'Echt niet hoor, ik ben zo dadelijk weg!' Bromde hij nors tegen zijn eigen vader.
Mason keek toe hoe Tyson zijn eigen kamer binnenging, een jas tamelijk ruw van de stoel af griste en toen ineens vlak langs hem, de kamer uit stormde. Met een verslagen gevoel draaide hij zich om en stak hij zijn handen in zijn broekzakken, om vervolgens rustig de trap af te gaan waar Tyson zojuist overheen denderde.
Zodra Mason beneden was, zag hij zijn eigen zoon door de woonkamer stuiven. Hij haalde daarbij een paar kussens overhoop en maakte Mason op dat hij naar iets aan het zoeken was. Hij besloot een paar stappen dichterbij te komen in de hoop dat hij weer contact met hem kon gaan krijgen.
'Zoon, asjeblieft-' Sprak hij weer terwijl hij een hand uit zijn broekszak haalde en naar hem reikte. Maar Tyson ontweek hem direct en liep hij snel en onrustig van hem weg en verdween hij de keuken in. Hij besloot zijn zoon te volgen en zag hij hem een paar lades openen waarbij hij de sleutels in zijn hand had genomen.
Nog voordat Mason zijn mond open kon doen, stoof Tyson langs hem heen, de gang in en schudde hij licht geïrriteerd met zijn hoofd. Ditmaal iets vlugger stappend ging hij hem achterna en zodra hij de hal binnenkwam, zag hij hoe zijn zoon verwoed zijn zwarte jas aan het aantrekken was.
'Tyson. Laten we vandaag nou eens samen eten?' Vroeg hij met een iets luidere stem, maar kreeg hij enkel een schuddend zwart hoofd als antwoord. 'Zoon! Het is vandaag wel Thanksgi-' ving... Maakte hij zijn zin af in zijn gedachten, terwijl hij naar de voordeur staarde waar Tyson zojuist doorheen glipte. De deur viel met een luide bons, in het slot.
Een verslagen zucht ontsnapte er uit zijn mond en liet Mason zijn hoofd verslagen hangen. Voor een paar tellen bleef hij gewoon staan, tot hij een hand op zijn schouder voelde waardoor hij naast zich keek.
