The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 46 -

Toen ze wakker werd van haar wekker, die om negen uur werd gezet slaakte ze een vermoeide zucht als ze ook naar de plafond boven haar bed staarde. Eigenlijk had ze geen zin om vandaag uit bed te gaan, nu ze toch niets te doen had. Geen school, geen werk en geen boodschappen doen of iets dergelijks.

Ze wist dat de dag van haar ouders dood steeds dichterbij kwam en zag ze er steeds meer tegenop. Alsof ze zichzelf wilde afremmen voor de hoge allesverwoestende golf die over haar heen zou rollen als het zover was. Elk jaar weer.

Maar hoe dan ook, die sterfdag zou op een dag toch voorbij komen. Ze slaakte opnieuw een zucht als ze overeind kwam en zichzelf begon te kleden. Woorden mompelend friste ze zichzelf op en maakte ze haar ontbijt.

Met een kop thee in haar handen wiens mouwen van haar huispak tot bijna over haar vingers zaten, stond ze voor het raam en keek ze naar buiten. Ze zag het zwaaiende oranje licht van de sneeuwschuivers die om de dag langs kwamen rijden om het gevallen sneeuw weg te schrapen en zout te strooien.

Het was nu zeker onmogelijk om ergens heen te gaan op de fiets en dat maakte haar dan ook weer somber. Ze hield er eigenlijk niet van om in haar huisje gevangen te zijn, helemaal niet als ze alleen was.

Maar ze wist dat ze voor vandaag niet langer alleen zou zijn. Met Mason had ze namelijk afgesproken dat hij om half elf zou komen. Gewoon zomaar, gewoon gezellig. Ondanks ze zich somber voelde, moest ze wel glimlachen bij het idee dat ze straks misschien een spelletje zouden gaan spelen. Ergens had ze nog wel een hele oude spelletjesdoos met wel twintig verschillende spelletjes erin.

Iets voor half elf klonk er een bel en keek Helène licht verrast op naar de klok. Maar toch stond ze glimlachend op en zette ze haar lege mok weg voordat ze zich naar de gang bewoog. Een verkleumde Mason stond er op haar te wachten en begon ze te grinniken als ze zag dat er een laagje sneeuw op zijn jas hing.

Helène begroette hem met een korte knuffel en liep ze met een zucht de hal uit. Ze liep alvast naar de keuken om de thee te gaan zetten en hoorde ze Mason in de gang rommelen voordat ze hem in de woonkamer zag lopen.

Terwijl ze twee mokken vulde, hoorde ze Mason vragen hoe ze zich voelde. 'Het lijkt wel alsof je er ergens mee zit, Leentje.' Zei hij met een zachte stem en trok ze een mondhoek omhoog. De afgelopen dagen zagen ze elkaar best vaak en had Mason een bijnaampje voor haar verzonnen. Leentje.

Met een verslagen zucht draaide ze zich om en nam ze de twee mokken mee, voordat ze ze op de salontafel zette en ze zich op één van de twee banken neerplofte. Tegenover haar zat Mason al  op zijn plaats en kwam hij lichtjes naar voren geleund. 'Ik zie het zo aan je gezicht. Wat is er aan de hand?'

'Over precies vijf dagen is het de sterfdag van mijn ouders.' Mompelde ze zachtjes als ze naar haar mok thee in haar handen staarde. 'Ik heb er gewoon nog steeds moeite mee,' zuchtte ze verslagen en keek ze van onder haar wimpers naar hem op.

'Ach, meisje toch...' suste hij medelevend, kwam hij overeind en ging hij naast haar zitten. Helène sloot haar ogen als ze zijn arm over haar rug voelde slaan en liet ze zich tegen hem aan leunen. Ze slaakte een diepe zucht als ze haar tranen naar binnen wilde houden, terwijl Mason net als een tweede vader over haar rug wreef. 'Ik begrijp dat je ze erg mist..., het is straks vier jaar geleden hè?' Vroeg hij voorzichtig aan haar en knikte hij enkel met haar hoofd.

Na even te zijn getroost door Mason, haalde ze zich uit zijn armen en keek ze met waterige ogen naar hem op met een kleine glimlach rondom haar lippen. 'Het liefst zou ik dat willen vergeten,' fluisterde ze zacht als ze daarna een slok van haar thee nam.

Naast zich hoorde ze Mason een licht hummend geluidje maken en voelde ze hoe hij zich begon te verzitten. Helène hief haar hoofd op, draaide ze zich naar hem om en zag ze zijn twinkelende ogen.

'Helène..., wat zou je ervan vinden als we nu eens lekker erop uit gaan? Laten we die kringloop eens bezoeken?' Zei hij meteen met een lichte enthousiasme in zijn stem.

Meteen fronste Helène vermoeid met zijn wenkbrauwen en begon ze te kreunen. 'Neeehh..., niet met dit weer!'

'Ah toe! Het zal goed voor je zijn om even van thuis weg te zijn! Kom, afleiding!' Zei hij op een vrolijke, licht dwingende toon en kwam hij zelf overeind, waarbij hij aan de hand van Helène trok. Daardoor kwam Helène door hem overeind en liet ze haar schouders hangen.

'Hmpf..., okéé dan!'