♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Naast haar hoorde ze het licht tikkende geluid van haar wekker, terwijl ze al minutenlang naar de plafond van haar kamer keek. In haar gedachten herhaalde ze keer op keer de woorden die Mason tegen haar had gezegd gisterenavond;
'Ik begin je als een dochter te zien.'
Een traan vormt er zich in haar ooghoek en zwelt het langzaamaan op, tot het haar oog verlaat en het een spoor over haar slaap trekt.
Ze voelt zich op dit moment anders..., bijzonder..., op een bepaalde manier geliefd. Haar hart sloeg een slag over bij het idee dat deze armoedige zwerver, in haar een soort van een familie was gaan zien.
Een luide zucht slakend knipperde ze met haar oogleden en wierp ze een korte blik naar haar wekker en zag ze dat ze nog ruim de tijd had om zich klaar te maken voor school.
Met een glimlach kleedde ze zich rustig om en stapte ze drie kwartier later buiten de deur. De sneeuw was nu zo dik dat Helène had besloten, om maar te voet te gaan. Fietsen was in deze omstandigheden te gevaarlijk, ondanks de straten steeds weer opnieuw schoon werden gehouden.
Haar dikke sneeuwschoenen hielden haar gelukkig lekker warm terwijl ze over het trottoir liep. Ze begroef haar neus in de dikke sjaal die ze om haar nek had geknoopt. Haar handschoenen had ze diep in haar jaszakken gestoken.
Een stevige tred lopend, kwam ze na ongeveer 25 minuten aan op school en had ze op dat moment al gloeiend warm. Mede door het tempo waarmee ze liep en stapte ze daarna kort de school in. Onderweg naar haar kluisje, opende ze haar jas alvast, stroopte ze de sjaal van haar nek en deed ze haar handschoenen af.
Voor haar kluis had ze haar jas alvast uitgedaan, want ze voelde een paar zweetdruppels op haar rug plakken en vond ze dat niet fijn. Met een zucht legde ze haar jas op haar rugzak, die tegen de andere kluisjes aan leunde.
Haar handen reikten uit naar het slot van haar kluis en liet ze de radertjes draaien tot ze de juiste cijfers hadden. Een zachte klik was er te horen en zag ze hoe het slot, zich opende. Totaal ontspannen en tevreden met haar handeling, haalde ze de slot eraf en opende ze de deur.
Een knal klonk er en ontplofte er opeens iets. Een luide kreet slakend wankelde ze achteruit, terwijl ze een vieze donkerbruin plakkerige smurrie over haar gezicht, handen en kleren voelde druipen. Verbijsterd en geschokt hief ze haar handen weerloos omhoog en knipperde ze vol met ongeloof naar haar eigen kluis, terwijl er boven en rondom haar, overal confetti aan het neerdwarrelen was. En die bleven ook nog, op haar plakken.
'What the héck!?' Gilde ze kwaad en keek ze boos om zich heen en zag ze een eindje verderop, een groepje jongens uitbundig staan te lachen.
'Jij!' Gierde ze van pure kwaadheid en beende ze recht op het groepje af waartussen Tyson ook stond. Ze balde haar vuisten zo hard dat haar knokkels wit begonnen te zien. Ondanks hij een kop groter is dan zij, voelt zij zich uitzinnig van woede. Met een brede grijns keek hij op haar neer en zag ze hoe hij uitdagend met zijn wenkbrauwen wiebelde.
En dat is het moment dat er binnenin haar slimme brein, een lampje begon te branden. Haar furieuze uitstraling neemt langzaam af en verruilt het zich voor een duivelse grijns. Tegenover haar lijkt Tyson echter niet onder de indruk, maar is hij wel minder hard gaan lachen.
Haar ogen flikkeren vervaarlijk terwijl haar handen zich langzaam naar zijn handen reiken en haar zich vingers zachtjes met de zijne verstrengelt, waardoor zijn gelach wegsterft en zijn gezicht met een vragende frons op haar neerkijkt.
Grijnzend nam ze een kleine stap achteruit en wist ze precies de juiste handeling, om haar tegenstander zeer onverwachts te tackelen. Ineens trapt ze keihard tegen zijn enkels en worden zijn benen ineens onder zijn lichaam weggeslagen. Hij slaakte een luide kreet en greep hij mij, als in een reflex vast waardoor hij mij meetrok in zijn val.
En nee, dat was niet per ongeluk. Dat was exact haar bedoeling.
Met een luide bons knalde Tyson op de grond, met Helène vol op zijn borst. Haar voorhoofd botste tegen zijn kin en kreunde hij meteen pijnlijk. Snel hief ze haar bovenlichaam op doordat ze haar handen naast zijn lichaam had geplaatst en keek ze hem duivels aan voordat ze ook daadwerkelijk op stond.
'Joh Tyson! Wat dóe je toch, ik wist wel dat je me leuk vond, maar je hoeft nou ook niet letterlijk voor mij te gaan vállen!' Zei ze op een sarcastische toon terwijl ze haar blik over zijn lichaam liet glijden. 'Tsk, nu zit jij ook helemaal onder de plak.' Zei ze honend als ze ook haar hoofd schudde.
'Ja Ty..., jij hebt het zwaar te pakken!' Zei ze en sloot ze daarna haar mening af terwijl ze naar zijn borst wees, die nu ook onder de stroop en confetti zat, voordat ze achteruit stapte en van hem weg draaide.
Onder het lopen hief ze trots haar hoofd omhoog, terwijl er vele andere studenten voor haar uitweken en haar met een open mond aan stonden te staren.
Een paar meters verderop, grinnikte ze duivels en keek ze over haar schouder, waar ze een furieuze Tyson overeind zag stormen en de confetti van zijn dure zwarte jas af probeerde te plukken.
'Tsja. Eigen schuld, dikke bult!' Zei ze en grijnsde ze breeduit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
