♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Haar verraste reactie deed hem ergens ontspannen en wendde hij zijn blik met een glimlach, weer op de weg. 'Maar..., waarom, hoe?' Hoorde hij haar stamelen en trok hij een scheve glimlach. 'Mason vroeg naar jou, volgens mij hebben jullie elkaar al een paar dagen niet gezien? Geloof dat hij je mist.' Mompelde hij terwijl hij even zijn hoofd naar haar toe draaide. Haar wenkbrauwen waren hoog opgetrokken en keek ze na zijn antwoord, verlegen weg.
Het gaf hem een dubbel gevoel. Dat hij haar meenam naar zijn vader, omdat Mason hem had verteld dat Helène nog steeds niet wist dat ze geselecteerd was voor de reis. Maar hij wilde haar ook meenemen, om weer van haar aanwezigheid in het huis te kunnen genieten. Alleen wist hij dat hij en zij nog niet zover waren op dat vlak qua relatie. Daarvoor was hun soortgelijke vriendschap nog te pril.
Soepel en gemakkelijk draaide hij zijn trouwe Mustang de oprit op en hield hij de auto, na even te hebben uitgerold, halt. Het krakende geluid van de handrem klonk er door de auto en wendde hij daarna zijn gezicht naar haar om. Heel even ving hij haar blik dat ze naar het huis aan het staren was, voordat ze met een kleine glimlach naar hem omkeek.
Met een scheve glimlach knipoogde hij naar haar voordat hij uitstapte. Zodra hij buiten rechtop stond was Helène ook al uit de auto gestapt en zag hij haar even slikken. Hij merkte op dat ze het nog niet gewend vond om het huis te zien. Rustig liep hij langs haar en wenkte hij haar met zijn hoofd om met hem mee te lopen.
Eenmaal de deur voor haar te hebben geopend, stapten ze beiden het huis in en ontdeden ze zich van hun jassen en tassen voordat ze de hal in kwamen. 'Joe, we zijn thuis!' Riep Tyson door heel het huis, zonder er goed bij na te denken. Zijn ogen werden ineens groter nadat hij besefte dat hij het woord we had gebruikt en begon zijn hart ineens sneller te slaan. Hij voelde zijn wangen warmer worden en hoopte hij er hevig op, dat Helène het niet had gehoord. Maar dat was vast onwaarschijnlijk.
'Ah! Wat fijn!' Klonk de vrolijke stem van zijn vader voordat hij uit zijn kantoor kwam gelopen. Mason kwam om het hoekje en spreidde hij meteen zijn armen naar Helène, die op haar beurt met een brede grijns op hem af kwam lopen en hem daarna een knuffel gaf. Even ging er een steek van jaloezie door hem heen, nadat hij haar in de armen van zijn vader zag verdwijnen.
'Goed om je weer te zien, Leentje.' Sprak Mason vaderlijk tegen haar en trok hij een mondhoek omhoog voordat hij zijn eigen vader op de schouder klopte. Daarna gingen ze met zijn drieën naar de eetkamer en stond er al een bediende klaar met een tray met dampende koppen thee.
In zijn ooghoek zag hij, hoe Helène verrast naar de bediende opkeek en draaide Tyson zijn hoofd naar haar om, om haar werkelijke reactie te kunnen peilen. Hij zag net hoe ze verbaasd naar de bediende opkeek, die op haar beurt met een vriendelijke glimlach naar haar terugkeek. 'Welkom, miss Helène. Hopelijk lust u een kop thee?'
Even moest hij breeduit grijnzen als hij Helènes verraste reactie waarnam. 'Eh, ja. Graag.' Hoorde hij haar stamelen voordat hij op zijn vaste plek aan tafel neerplofte en onderuit zakte.
