The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 33 -

Vandaag besloot Mason maar eens een andere dag van te maken. Waar hij normaal naar zijn zaak toe ging of thuis bleef om aan een paar projecten te werken, besloot hij ze vandaag maar eens aan kant te zetten.

Want hij was benieuwd hoe Helène was met kinderen. Hij was benieuwd of het wel waar was dat ze zei, dat ze gek op ze was. Dus haar uitnodiging om te komen naar de bibliotheek, was voor hem een perfecte aangelegenheid.

Hij liet zijn privé chauffeur naar een plek rijden dat vlakbij de oude bibliotheek was en stapte hij  uit. Even was hij opgelucht toen hij merkte dat het niet druk was buiten en er geen Helène te zien was.

Vlug stapte hij naar binnen en zocht hij automatisch naar haar jas, maar vond hij deze niet. Hij begon te glimlachen terwijl hij jas uitdeed, hem ophing en zijn trui glad streek. Toen hij zich omdraaide, kwam hij bijna in oogcontact met de receptioniste achter een balie, die hem een beetje argwanend aan het bekijken was.

Maar hij stapte met een glimlach op haar af en knikte hij zijn hoofd, voordat hij haar vroeg waar hij Helène kon vinden. Hij zag nog hoe de receptioniste, verrast haar wenkbrauwen oprees en vroeg wat hij voor haar was. 'Ik ben een goede kennis van haar en ze heeft me uitgenodigd om hierheen te komen.'

'Ah, is goed.' Kreeg hij te horen en kreeg hij de uitleg dat hij even moest wachten omdat ze er niet was en waar hij de automaat kon vinden waar hij een lekkere kop chocomel kon gaan halen. Hij dankte haar en liep hij van de balie weg, om er meteen eentje te gaan halen. Toen zijn bekertje bezig was, besloot hij ook maar meteen eentje te maken voor Helène. Hij was er wel zeker van, dat ze er trek in had. Zeker gezien het gure weer buiten en kreeg hij even medelijden met haar die al die kilometers hierheen door de sneeuw moest fietsen.

Het had maar een paar minuten geduurd toen hij een bekend figuur binnen zag lopen. Zijn ogen bekeken haar figuur en grinnikte hij om de lelijke dikke schoenen die ze onder haar voeten had gebonden, maar besefte hij ineens dat ze niet zomaar een duur paar snowboots kon gaan kopen.

Hij draaide zijn hoofd terug om en wachtte hij haar reactie af, als ze wat dichterbij kwam. Op een gegeven moment voelde hij dat hij werd bekeken en draaide hij zijn hoofd om, om een blije Helène aan te treffen, die bijna perplex keek. Alsof ze het niet had verwacht dat hij er zou zijn.

Na een tijdje zag hij hoe er een hele meute onrustige kinderen binnen kwamen lopen. De koude wind van buiten woei naar binnen en omklemde hij zijn warme beker chocomel vast, terwijl Helène tegenover hem meteen opstond en de kinderen zowat met open armen ontving. Hij vond dat eigenlijk mooi om te zien, hoe warm ze werden onthaald.

Een paar minuten later zat hij helemaal achterin de lokaal met een nieuwe kop chocomel, die Helène de kinderen er ook van hadden voorzien. Vanuit zijn positie kon hij exact iedereen zien en zorgde hij ook ervoor dat hij niet gezien zou worden. Want misschien zouden de juffen of de klassenleiders dat niet fijn vinden om een vreemde en onbekende man in hun buurt te hebben.

Hij keek vanuit zijn positie toe, hoe ze de drukke kinderen prima in het gareel hield. Mason begon te glimlachen toen hij hoorde wat voor een fantasie de kinderen hadden en werd zijn glimlach nog breder wanneer hij zag dat Helène er mee in ging. Zo verruilde ze heel makkelijk haar gekozen boek voor een andere. Ze was echt flexibel.

Ontspannen leunde hij achterover terwijl hij  kalmpjes in zijn bekertje chocomel roerde als hij ook naar Helène in de stoel keek, die net begonnen was met haar boek.

Een heel uur later hoorde hij de vele 'ahhh's' van de kinderen door de ruimte kreunen waardoor hij lichtjes naar voren boog. Hij had heel het verhaal mee gevolgd en moest hij ineens een ontspannen zucht slaken.

Want, wat kon deze Helène goed boeken voorlezen. Ze had hem ook bijna het verhaal ingesleept en moest hij zijn blik van haar afwenden om zijn eigen bewustzijn weer helemaal bij zich te roepen.

'In mijn ogen zijn jullie allemaal prinsen en prinsessen!' Zegt Helène op een duidelijke toon en hief Mason zijn hoofd nieuwsgierig op. 'Als jullie elkaar netjes behandelen, verdienen jullie allemaal een kroon.' Ze pakt ineens ook haar uitgekozen boek bij en zag hij dat het een Carry Slee boek is. 'Dit boek zal ik jullie de volgende keer voorlezen. Het gaat over pesten. Pesten is echt heel erg. Pesten is níet goed! Voorkom dit, en je bent je kroon waardig!'

Daarmee had ze haar mini speech afgesloten en kwamen de kinderen kreunend en steunend overeind. Het was voor hem duidelijk dat ze het jammer vonden dat hun voorlees uurtje voorbij waren.

Nadat alle kinderen de bibliotheek hadden verlaten, kwam Helène naar hem toe met een stralende glimlach. 'Dat was weer zo leuk! En, hoe vond je het Mason?' Vroeg ze hem met twinkelende ogen.

Hij krulde zijn mondhoeken omhoog en knikte hij zijn hoofd. 'Je bent zeker wel goed met kinderen.' Zei hij op een rustige, maar serieuze toon tegen haar.

Door zijn reactie begon Helène lichtjes te blozen en te grinniken, voordat ze zich weer naar de hal toe begaven. Daar aangekomen dronken ze nog een laatste kop chocomel voordat ze afspraken dat Mason om 18.00 bij haar zou aankomen.

Mason had haar verteld dat hij nu even naar de opvang toe moest, om het door te geven en Helène moest op haar beurt, nog dingen voor school doen. Daarom namen ze in de bibliotheek afscheid van elkaar, door middel van een knuffel.

'Nou Mason, tot Thanksgiving hè!?' Riep ze blij terwijl ze haar sneeuwschoenen aan het dicht veteren was, terwijl Mason bij de deuropening stond en hij zijn hand met een grijns, ophief.

'Tot dan!'