The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 58 -

'Ja, doe maar.' Zei Helène op een kalme maar tevreden toon tegen Mason, die de woonkamer in kwam lopen en haar vroeg of ze ook een kop thee wou. Ze lang languit op de bank en staarde ze ontspannen naar buiten waar het weer hevig was gaan sneeuwen. Haar mondhoeken krulden zich lichtjes omhoog als ze besefte dat ze zijn aanwezigheid fijn vond. Mason was in de namiddag gekomen en hadden ze samen brood met een groentesoepje gegeten en had Helène hem gezegd dat hij mocht blijven tot hij er zat van was.

Ondanks ze niet alleen woonde in het huis, voelde ze zich toch regelmatig alleen. Kort keek ze op om Mason te bedanken nadat hij een kop met hete thee voor haar neus hield. Dankbaar nam ze de kop in haar handen aan en sloeg ze haar handen om het glas. Het deerde niet dat ze haar handen brandde terwijl ze naar buiten keek, waar heel de wereld wit was.

'Leuk dat je morgen naar je zoon gaat.' Liet Helène haar oprechte mening aan hem weten, die tegenover haar ook met een kop thee helemaal languit op de bank lag. 'Ja hè?' Mompelde hij als hij ook afwezig naar buiten keek. Voor even fronste Helène haar wenkbrauwen, want ze merkte op dat hij er niet zo heel enthousiast over was. Maar voor nu wilde ze niet verder gaan vragen, omdat ze eigenlijk ook van van deze fijne rust genoot.

De afgelopen dagen had ze zich zowat uit de naad gewerkt, om iedereen goed te kunnen bedienen in het café. Elk tafeltje was bezet en zodra er één vrijkwam, moest ze deze zo snel mogelijk zien te ruimen en te reinigen voordat er nieuwe gasten kwamen. En zo ging het wel een paar uren door, tot diep in de avond. Toen moest ze óók nog dat hele kwartier teruglopen in de sneeuw.

Maar vandaag was ze vrij. Ze wist dat ze de drukte vlak voor de Kerstdag niet aankon waardoor ze deze beslissing had genomen om haarzelf te beschermen. Overmorgen was het zover en werd er overal flink feest gevierd. Met een berg aan oliebollen, rijk gedekte tafels in het bijzijn van een heuse prachtig opgetogen kerstboom. Ze glimlachte al bij het idee, maar schudde ze daarna lichtjes en kort haar hoofd. Zoiets zou ze nooit krijgen. Heel misschien in de toekomst, als ze haar diploma had en ze een goede baan vond. En een goede man, die veel verdiende. Misschien was het dan mogelijk. Héél misschien.

Ze voelde haar gedachten langzaam vervagen als ze haar spieren zwaarder voelde worden. Maar ze was binnen een seconde weer bij bewustzijn toen Mason haar een vraag stelde en ze hem antwoordde. Maar na het antwoord draaide ze haar hoofd langzaam naar het raam en begon ze weer steeds afweziger naar het raam staren als ze ook haar oogleden steeds zwaarder voelde worden. Door de afgelopen dagen die nogal hectisch waren, was ze oververmoeid en kon ze het bijna niet meer aan om wakker te blijven.

Niet helemaal bij bewustzijn voelde ze haar oogleden steeds zwaarder worden en begon haar hoofd lichtjes, onstabiel heen en weer wankelen. Waar ze eerst nog probeerde om haar hoofd recht te houden als ze haar loodzware oogleden sloot, lukte het haar niet en belandde haar hoofd op het eind toch nog zachtjes tegen de rugleuning van de bank. Haar oogleden sloten zich als zware gewichten over haar ogen en voelde ze zich in de kalme duisternis verdwijnen.

Helemaal ontspannen en in slaap gevallen lag ze daar op de bank en begon haar ademhaling een constante ritme aan te nemen...

[ Wordt vervolgd in deel 60. ]