♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
! Voor één keer is nu eerst Tyson aan de beurt! Het stukje van Helène komt erna. (Dus ze zijn voor 1 x omgewisseld)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De volgende ochtend hoorde hij zijn wekker afgaan en drukte hij al geeuwend op de snooze knop voordat hij zich flink uitrekte. Met een kleine glimlach gooide hij de dekens van zich af en liep hij de nieuwe dag met een positief gevoel tegemoet. Afgelopen nacht had hij wel een beetje kunnen slapen, maar had hij ook geprobeerd om zijn plan waterdicht te maken om het voor vandaag goed te kunnen laten verlopen.
Met een lichte spanning in zijn lijf maakte hij zich klaar voor school en kwam hij beneden waar hij zijn vader opnieuw aan de eettafel zag zitten. 'Morgen,' begroette Tyson zijn vader en zag hij hem kort, verrast opkijken voordat hij zijn zoon terug goedemorgen wenste.
Nadat hij zijn ontbijt had klaargemaakt, liep hij met zijn bord en een beker melk naar de tafel en ging hij zoals gisteravond tegenover hem zitten. Met een zucht liet hij zich in de stoel neerzakken en spiekte hij zo nu en dan om te checken of Mason naar hem aan het kijken was. Maar nee, al die tijd bleef zijn vader rustig de krant doorlezen. Even twijfelde hij of hij het Mason ging vertellen met wat hij van plan was.
'Ehm..., pa?' Vroeg hij een beetje twijfelend terwijl hij ook een beetje onzeker naar zijn vader opkeek. Meteen haalde Mason de leesbril van zijn neus af en keek hij zijn zoon met een warme glimlach aan. 'Ja, zoon?'
'Ik ga het vandaag doen.' Floepte het er ineens uit en trok Mason verrast zijn wenkbrauwen omhoog terwijl hij een beetje naar achteren leunde, tegen zijn stoel aan. 'Ja? Heel goed van je, jongen. Hoe ga je het doen?'
'Nou, eh...-' Begon Tyson eerst twijfelend aan zijn mini preek om zijn plan te vertellen. Toen hij klaar was, zag hij zijn vader met een goedkeurende glimlach naar hem knikken. 'Als je dat doet, dan heb ik zeker weten respect voor je. Dapper van je dat je het gaat doen, daar ben ik trots om.' Hoorde Tyson zijn goedkeuring door zijn oren gaan en voelde hij zijn moed een boost krijgen waardoor hij begon te glimlachen. 'Ik wens je alle succes toe, dat je plan mag gaan lukken.'
'Dankje, paps.' Zei Tyson met een warme glimlach en stak hij zijn hand uit naar zijn vader, die hem daarna heel vaderlijk omvatte en schudde.
Met de nodige zenuwen parkeerde hij zijn rode auto op zijn vaste plekje voor school. Her en der zag hij de studenten langzaam naar binnen toe lopen en nam hij het plan opnieuw in zijn hoofd door. Vlug checkte hij zijn tas of zijn brief er nog steeds zat en ritste hij hem daarna dicht. Met een glimlach stapte hij uit auto en ging hij de school binnen.
Overal hoorde hij de andere studenten over haar praten. De naam Helène werd regelmatig op een spottende toon genoemd en voelde hij zijn moed langzaamaan verdwijnen. Kop op! Het is nu of nooit. Moedigde hij zich aan en liep hij met een diepe zucht naar zijn kluis. Hij had zijn vriend James ook niet meer gezien, omdat hij wist dat de directeur hem op het matje had geroepen. Dat luchtte hem ergens zeker op, omdat hij nu door hem niet lastig kon worden gevallen.
