The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 17 -

De stress van die ene dag waarop zij dat waarschuwende telefoontje kreeg, had ze nog in haar lichaam zitten. Ze had halsoverkop de zwerver moeten verlaten in het cafeetje en sprintte ze zo hard als ze kon, naar het restaurantje waar ze werkte.

Toen ze er eindelijk aankwam, had ze te maken met een furieuze baas die dreigde dat als ze nog een keer te laat kwam, ze op de straat zou belanden. Ze had meerdere malen haar oprechte excuses aangeboden en ging ze daarna maar aan het werk. Keihard, twee keer sneller en harder dan ze gewend was. Alleen maar om hem een béétje tevreden te kunnen stellen en hoopte ze ondertussen dat de zwerver in het café wel goed werd behandeld.

Gelukkig is het voor haar die avond goed afgelopen en liep ze oververmoeid en met een lege maag, terug naar huis. Maar wat ze niet helemaal fijn vond is dat het begon te sneeuwen. Op zich vond ze het niet erg, maar door de sneeuw raakte haar jas doorweekt en hoopte ze vurig dat het de volgende dag droog zou zijn.

Het trillende geluid van haar wekker gaf haar het signaal dat er een nieuwe dag was aangebroken. Even mompelde ze en haalde ze haar planning erbij, en zag ze dat het vandaag alweer tijd was voor de school. Moe stapte ze uit bed en maakte ze zich klaar waarna ze ook haar volle rugzak op haar rug hees. Wanneer ze na haar ontbijtje naar buiten stapte, zag ze het laagje sneeuw dat de afgelopen nacht was blijven liggen en slaakte ze een zucht.

Ze trok haar sjaal strakker om haar hals als ze ook haar fiets van de muur haalde en het sneeuw van het fietszadel af klopte. 'Duimen maar dat ik er heelhuids aankom.' Mompelde ze afwezig tegen zichzelf als ze naar de straat toe liep.

Lichtelijk uitgeput kwam ze aan op het plein en zette ze haar fiets zoals gewoonlijk in de fietsenstalling. Een beetje futloos haalde ze zichzelf naar binnen en dumpte ze haar boeken die ze niet nodig had voor de komende uren in haar ietwat rommelige kluisje.

Ze had het zich totaal niet voorgenomen om op te letten voor de twee jongens. Maar het lot was haar goed gezind en had ze de hele dag geen last van die twee. Zodra de laatste les afliep en de bel ging, slaakte ze opgelucht een zucht als ze de spullen bij elkaar raapte en in haar tas stopte.

Tijdens het lopen maakte ze een slordig lijstje in haar hoofd wat er voor vandaag, allemaal nog moest gebeuren terwijl ze zonder problemen bij haar kluisje aankwam en opende ze hem met gemak. Na haar tas te hebben gevuld met de nodige spullen besloot ze nu maar eens goed na te denken wat ze vandaag nog moest gaan doen.

'Boodschappen doen, huiswerk maken, het huisje een béétje netjes houden en even bij de kringloop langs.' Mompelde ze zachtjes hardop tegen zichzelf als ze ook haar tas dichtritste, ze haar jas uit de kluis haalde evenals haar sjaal en handschoenen.

'Zo,' zei ze kort en krachtig als ze een stap achteruit nam met als bedoeling om het deurtje van haar kluis te kunnen sluiten, maar verstijfde ze meteen als ze in botsing kwam met iets hards. Ze stapte vlug terug naar voren terwijl ze het deurtje met een knal dichtsloeg, draaide ze zich meteen om en viel haar mond zowat open van verbazing.

'Hallo daar,' hoorde ze zijn zwoele stem zeggen en klapte ze snel haar mond dicht als ze ook recht in de groene ogen keek van niemand anders dan..., Tyson.

Meteen voelde ze haar ontsteltenis zich omzetten voor een boze vuur en maakte ze zich groot als ze haar ogen lichtelijk samenkneep. 'Tyson,' zei ze kort en krachtig als ze hem met een neutrale blik aankeek. 'Wat doe je hier?'

'Nou, nou. Gaan we dus zo beginnen, meisje?' Plaagde hij haar lichtjes als hij ook zijn hoofd scheef hield en daarbij ook een stap dichterbij kwam. Ze fronste haar wenkbrauwen lichtjes en nam ze een stap achteruit, totdat ze natuurlijk opgesloten werd tussen hem en de kluisjes.

Snel keek ze opzij en wilde ze opzij stappen, van hem vandaan, maar had hij ineens zijn handpalmen naast haar hoofd vastgepind waardoor ze hem verschrikt aankeek. Kort hield ze haar adem in, maar besefte ze dat dat een teken van zwakte was, waardoor ze haar adem er ruw uitblies.

'Wat moet je?' Snauwde ze naar hem als ze hem tegen zijn borstkas aan duwde, met als bedoeling om meer ruimte tussen hem en haar te creëren, maar mislukte ze helemaal.

Door haar mislukte actie begon hij te grijnzen en dat irriteerde haar eigenlijk alleen nog maar meer. Ondanks hij er zo knap uitzag, had hij de karakter van een klootzak. En dat vond ze hem ook steeds meer worden, nu hij zich zo gedroeg.

'Och maar meisje, ik had er alleen maar op gehoopt dat we ons aan elkaar konden voorstellen,' zei hij met een sexy stem waarbij het meisje een kippenvel over haar armen voelde krijgen. Maar ze herpakte zichzelf en keek ze hem aan met een sarcastisch lieve glimlach.

'Oh maar natúúrlijk!' Zei ze ineens met een mierzoete stem als ze ook heel lief naar hem glimlachte en zag ze Tysons ogen glinsteren als hij ook zijn handen tevreden weghaalde. Zodra ze zag dat ze dit keer kon ontsnappen, greep ze haar kans, maar kon ze het niet even laten om hem nog iets langer in de waan te laten.

'Zoals ik al weet ben jij dus dé welbekende grote en knappe Tyson!' Kirde ze met een overdreven stem als ze ook flirterig haar hand op zijn schouder liet rusten. Door haar actie begon hij meteen breeduit te grijnzen. Dat is precies wat ze wou, zogenaamd zijn ego strelen om vervolgens te kunnen knakken.

'En mijn naam...,' Begon ze met een hoog stemmetje als ze tweemaal met haar wimpers knipperde en hem aanlokkelijk aankeek.

Maar ineens sloeg haar humeur om en verdween al het liefelijke, uit haar gezicht als ze ook haar hand van zijn schouder af liet glijden en ze vlug van hem weg stapte. 'Mijn naam? Zal je nooit krijgen, Ty!' Riep ze ineens hard over haar schouder als ze zich van hem wegdraaide en wegliep, naar de uitgang van de school. Hem verward achterlatend.

In haar lichaam voelde ze zich even onoverwinnelijk, dat ze hem had weerstaan. En ook dat ze hem op zijn nummer had weten te zetten. Maar aan de andere kant voelde ze zich ook wel stom, want nu heeft ze alleen nog maar meer, zijn aandacht op zich gevestigd.

'Heleen! Helena!' Hoorde ze hem ineens overdreven achter zich roepen en schoot ze even in de lach, maar gunde ze hem geen blik waardig en slingerde ze achteloos haar rugzak op de rug voordat ze door de zware deur van de school heen glipte.

Jep..., die laat haar echt niet meer met rust.