The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 80 -

Met een glimlach liep hij door de gangen nadat voor hem de school uit was. Hij had haar onder zijn laatste les, een Whatsapp berichtje gestuurd en wachtte hij met een lichte spanning af tot ze zou reageren. Maar dat berichtje was nu een half uur geleden en liep hij nu de juiste gang in waar haar kluisje stond.

Net toen hij de bocht voorbij was, zag hij meteen hoe er een bekend persoon van haar kluis weg draaide met zijn handen in de zakken gestoken. In zijn achterhoofd had hij het voorgevoel dat er iets niet goed was en liep hij met gefronste wenkbrauwen op hem af.

'Hey, wat doe je daar?' Vroeg Tyson meteen een beetje argwanend en zag hij James ineens naar hem opkijken. 'Oh hey bro. Daar ben je dan, eindelijk!' Zei hij onschuldig en wilde hij Tyson een bro hug geven, maar weerde hij het af. 'Wat deed je bij het kluisje van Helène?' Zei Tyson op een commanderende toon en zag hij hoe James zijn wenkbrauwen onschuldig optrok. 'Ik? Bij haar kluisje? Geen idee.' Zei hij met een grijns.

Meteen gingen de alarmbellen af en werden zijn ogen groter. Hij besefte dat er iets gaande was, zeker na zijn whatsapp berichtjes van gisteren. 'Helène...,' fluisterde hij als hij afwezig over James zijn schouder staarde, naar de ingang van de school. 'Waar is ze?'

'Waar Helène is?' Zei James op een onschuldige toon terwijl hij zijn schouders onverschillig ophief. 'Die ging naar huis.'

'Wát!?' Siste hij meteen geïrriteerd. 'Wat heb je gedaan, James?' Zei hij op een boze toon en greep hij de kraag van zijn vriend zijn shirt stevig vast. 'Wat heb je haar verteld!?' Tegenover hem begon James kort te lachen als hij met een brede grijns naar hem opkeek. 'Wat ik heb gedaan? Joh, ik heb haar gewoon de waarheid verteld van dit alles.' Antwoordde hij heel nuchter.

'Wát heb je haar verteld? De weddenschap!?' Brulde hij boos in James zijn gezicht, maar kon die vriend alleen maar lachen. 'Ja joh. Dat is toch ook zo? Jíj nam het weddenschap aan om haar in te palmen. Nou gefeliciteerd, het was je bijna gelukt!' Lachte hij en klopte James hem op de schouder, maar voelde Tyson zich alleen maar furieuzer worden.

'Wat heb je gedaan!' Brulde hij tegen zijn vriend en schudde hij hem door elkaar. 'Je hebt het verpést!' Schreeuwde hij voordat hij zijn vriend ruw aan kant duwde. Meteen begon hij te rennen als hij zijn vriend ook achter zich hoorde schreeuwen.

'Het was je eigen schuld!'

Vloekend en tierend smeet hij de deur open, rende hij het trappetje af en sprintte hij de hele plein over. Hij stormde zijn auto in, startte hij meteen heel ruw en sjeesde hij zijn parkeerplek af. Bijna had hij een ongeluk veroorzaakt toen er achter hem een auto opdoemde, maar drukte hij daarna het gaspedaal helemaal in. Plankgas.

'Fuck, fuck, fuck!' Schold hij zich verrot als hij ook eenmalig hard op het stuur sloeg. Zijn hart bonsde als een gek in zijn borstkas terwijl zijn ogen snel en koortsachtig langs de zijkant liet glijden, om Helène te kunnen ontdekken.

Na paar minuten zag hij door de sneeuw, een stevig wandelende Helène waardoor zijn hart meteen een sprongetje maakte. Meteen parkeerde hij zijn auto in de vrije vak dat hij zag en stapte hij meteen uit. Met een wild bonzend hart ging hij in het midden op het trottoir staan en wachtte hij in spanning af tot ze hem zou opmerken.

'Helène!' Riep hij luid en zag hij haar voor zich meteen verstijven. Haar hoofd kwam omhoog en kwamen ze oog in oog met elkaar. Hij zag meteen dat ze had gehuild en voelde hij een steek door zijn hart gaan. 'Leen, het is-' Wilde hij zeggen terwijl hij een stap naar voren nam met een uitgestrekte hand, maar kapte ze hem meteen af.

'Is het waar?' Floepte het uit haar mond als ze vol met pijn in haar ogen, naar hem opkeek. 'Is het waar van wat ik net hoorde van James? Een weddenschap? Over mij?' Zei ze met een ondertoon van woede waardoor Tyson zijn blik van haar afwendde en naar de grond toe keek.

Hij wist helemaal niet hoe hij moest antwoorden. Zijn grootste nachtmerrie was uitgekomen. Dat Helène achter de weddenschap kwam, waardoor hij haar zou gaan verliezen. Zijn hoofd tolde bij het besef dat hij haar nu aan het kwijtraken was. Met de paniek in zijn ogen hief hij zijn hoofd op en zag hij de afkeurende blik in Helènes ogen.

'Is dat het, waarom je nu met mij omgaat? Dat ik met je mag meerijden?!' Spuwde er uit haar mond en begon Tyson hevig te slikken. Hij opende zijn mond om iets te gaan zeggen, maar kwam er niets uit waardoor hij hem weer sloot. De sneeuw blies tegen zijn rug aan en in Helènes gezicht en voelde hij dat hij door de wind naar voren werd geduwd. Onzeker nam hij een stap naar voren, maar hief Helène daardoor in een ruk, haar wijsvinger op.

'Stop! Blijf waar je bent!' Siste ze boos in de wind als ze ook haar hoofd afkeurend schudde. 'Ty. Weet je wat. Bijna had ik mijn hart aan jou verloren. Maar ik had op mezelf moeten vertrouwen. Ik wíst dat het allemaal te mooi was om waar te zijn! Nu zie ik je ware gezicht weer.' Zei ze met een flinke afkeuring in haar stem en voelde Tyson een schot door zijn hart gaan. 'Maar...' Zei hij nog als hij zijn handen naar haar uitstrekte en een stap nam, maar werd hij opnieuw door haar afgekapt.

'Nee! Ik wil je niet meer horen. Ik wil je niet meer zien!' Schreeuwde ze boos terwijl ze ruw met haar vinger heen en weer zwaaide. 'Weet je wat, laat mij maar met rust! Haal me ook niet meer op, ik wil niks meer met je te maken hebben!' Schreeuwde ze en stapte ze daarna met een stevige pas, vlak langs hem heen. 

Tyson wist zich geen raad en keek hij in paniek, hopeloos om zich heen. Hij durfde zich zelfs niet om te draaien om naar een weglopende Helène te gaan kijken. Diep in hem hoopte hij, dat Helène terug zou komen en ze hem zou gaan uithoren. Om haar zijn kant van het verhaal te vertellen. Zijn ogen schoten alle kanten op terwijl de sneeuw nog steeds in zijn rug werd geblazen. Na een paar minuten sloeg de onrust toe en draaide hij zich in een ruk om. Het benam hem de adem toen hij opmerkte, dat Helène uit zicht was verdwenen.

Met zijn handen in het haar keek hij om zich heen en wist hij zich geen raad. Zijn hart deed pijn en voelde hij meteen het hevige gemis naar haar. Niet wetend wat te doen, strompelde hij terug naar zijn auto en liet hij zich verslagen op de autostoel ploffen. Na een paar tellen omklemden zijn handen het stuur zo hard, dat zijn knokkels wit zagen.

Zijn gedachten maalden wild in zijn hoofd en voelde hij zich ongelooflijk rot. Hij wist helemaal niet wat hij kon doen en dat werd hem te veel. Met een luide zucht verstelde hij de pook en reed hij heel langzaam van zijn plek af. Afwezig reed hij zichzelf naar huis toe.

Op de oprit sloot hij zijn oogleden als hij ook zijn voorhoofd op het stuur liet rusten. Een diepe zucht ontsnapte er uit zijn mond voordat hij zijn ogen opende en naar de bijrijdersstoel keek, waar Helène die ochtend nog op had gezeten.

Met een hele diepe zucht, reikte hij met zijn hand naar de stoel naast zich en liet hij zijn hand erop rusten.

'Oh man..., wat moet ik nu doen?' Mompelde hij heel zachtjes terwijl hij nog steeds naar de bijrijdersstoel bleef staren en sloot hij daarna met een diepe zucht, zijn oogleden.

'Help me toch...'