♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Beloof me dat je me regelmatig op de hoogte houdt, hè?' Hoorde Helène Mason tegen haar zeggen terwijl ze een paar tranen van haar wangen wegveegde. Ze wist dat haar stem nu vast en zeker zou overslaan of hees zou zijn, dus besloot ze alleen maar met haar hoofd te knikken. Met een trillende kin probeerde ze naar hem te glimlachen en wilde ze hem bedanken, maar werd ze opnieuw door hem in een warme omhelzing getrokken.
'Ach meisje toch. Ondanks ik ga missen wil ik je toch zeggen dat je plezier moet hebben. Dat gaat zeker wel helemaal goed komen, je hebt het dik verdiend.'
Terwijl er weer een traan uit haar ooghoek rolde, sloot ze haar ogen terwijl ze ook iets steviger tegen Masons schouder aan werd geduwd. Ze probeerde zijn warme en vaderlijke omhelzing in haar geheugen te prenten, want straks kon dat niet meer. Twee maanden lang niet.
In stilte stonden ze daar in elkaars armen en was het om hen heen ook doodstil. Helène had haar ogen nog gesloten en genoot ze van de kalmerende stilte, tot ze een heel zacht ritmisch getik begon te horen. Ze wilde haar ogen openen en over haar schouder kijken, maar haalde Mason haar net op dat moment rustig uit zijn omhelzing. Met een waterige blik keek ze op naar hem en knikte ze weer met haar hoofd.
'Dankje...,' wist ze er nog met een trillende stem uit te brengen en knikte Mason zijn hoofd met een warme, vaderlijke glimlach rondom zijn lippen. Achter haar hoorde ze het ritmische geluid steeds luider worden en wilde ze opnieuw over haar schouder kijken om te kijken waar het precies vandaan kwam. En dan, op dat moment, liet Mason haar los en draaide ze zich om.
En ze hapt verschrikt naar adem.
Ze schrok zo dat ze kort de lucht in sprong en ze haar hand voor haar mond sloeg. Met stomverbaasde ogen staarde ze naar de persoon die er met een glimlach op haar af kwam lopen.
'Tyson!!' Gilde ze meteen, liet ze al haar bagage vallen en rende ze op hem af. 'Je, je bent er!' Schreeuwde ze hard terwijl ze onder het rennen haar handen naar hem uit strekte. Tegenover haar begon Tyson breeduit te grijnzen en spreidde hij ook zijn armen om Helène op te kunnen vangen.
En toen, vielen ze in elkaars armen en omklemden ze elkaar heel stevig terwijl Tyson hen lichtjes heen en weer begon te wiegen. 'Je bent er!' Snikte ze in het t-shirt van Tyson en voelde ze hoe hij tijdens hun innige omhelzing, zachtjes over haar haren aaide. 'Ja..., ik ben er.'
Ze voelde de dam breken en liet ze al haar emoties los. Ze liet haar tranen de vrije loop waardoor ze luid snikte en klemde ze hem nog steviger tegen zich aan. Tyson begroef zijn gezicht in haar nek en genoot ze intens van zijn warmte tegen hem aan. Na een paar innige tellen liet Helène, Tyson met een flinke tegenzin, langzaam een beetje los en keek ze geëmotioneerd op naar zijn knappe gezicht. 'Hoe- hoe komt het dat je hier nu opeens bent!? Waar was je!? Hoe wist je...?' Begon ze te stotteren en moest ze daarna slikken omdat het haar ietwat te veel werd.
