♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij wist niet waarom, maar zijn gevoel vertelde hem om vandaag iets langer op school te blijven. Onrustig slenterde hij door de brede, lege gangen van de school en wist hij zich geen raad met zijn eigen gevoelens. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn broek en dwaalde hij met zijn blik over de zwart-wit betegelde vloer van de school voordat hij ineens iemand zijn naam hoorde roepen.
Met opgetrokken wenkbrauwen hief hij zijn hoofd op en zag hij de directeur van hun school naar hem kijken terwijl de directeur tegen het kozijn van zijn eigen deur aan leunde. 'Tyson Underwoods, kan ik je misschien even spreken?'
'Uhm, jahoor.' Mompelde hij een beetje onzeker voordat hij zich naar hem toe draaide en liep. De directeur glimlachte vriendelijk naar hem en gaf hij hem een klopje op zijn schouder als Tyson langs hem naar binnen ging. 'Wees maar gerust, dit keer gaat het er niet om dat je iets fout deed.'
Opgelucht nam hij plaats op één van de leren stoelen en zakte hij wat achteruit. Hij was nooit het type geweest dat keurig rechtop zat met zijn handen gevouwen in zijn schoot. Nee, daar was hij er te stoer voor.
'Alright,' bromde de directeur en keek hij op het scherm van zijn laptop. 'Zoals je al weet doneert jouw vader weer geld voor de school en zijn we hem daar zeer dankbaar voor. Maar we vragen ons af of jij misschien de reden weet waarom je vader ditmaal voor het eerst, een gemaskerd bal wilt laten organiseren?
'Een gemaskerd bal?' Zei Tyson verrast als hij zijn wenkbrauwen hoog ophief. 'Dat wist ik niet. Dat hoor ik nu voor het eerst, dus nee sorry.' De directeur trok zijn lippen tot een rechte streep als hij ook zijn hoofd schudde en achteruit leunde tegen zijn stoel aan.
'Okee dan.' Mompelde hij en kwam hij weer lichtjes naar voren en liet hij zijn gewicht op zijn ellebogen rusten als hij ook zijn handen met elkaar verstrengelden. 'En dan wil ik het nog even hebben over je cijfers.'
Tyson kreunde als hij het woord 'cijfers' hoorde en draaide hij zijn blik van hem weg, maar hoorde hij de directeur kort, schamper lachen. 'Ja ja Tyson..., je weet hoe dat gaat hè?'
Na dat vermoeiende gesprek te hebben gehad met hem, was hij maar al te blij dat hij uit zijn kantoor was en keek hij op zijn horloge. Hij slaakte een zucht toen hij zag dat hij wel zowat meer dan veertig minuten daarbinnen had gezeten. Zijn benen bracht hij in beweging richting de kluisjes nadat hij besloot dat het welletjes was geweest voor vandaag.
Terwijl hij richting zijn kluis toe liep, fronste hij zijn wenkbrauwen lichtjes omdat hij stemmen begon te horen. Ineens hoorde hij een luide en geïrriteerde 'doe niet zo irritant' geluid komen vanuit één van de gangen en hief hij zijn hoofd al fronsend op. Ergens herkende hij de stem van het geluid en begon hij stiller te lopen.
