♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met een verheugde glimlach liep hij rustig achter haar aan en zorgde hij er wel voor dat hij haar ditmaal niet voor de vierde keer zou laten ontsnappen. Drie maal is scheepsrecht, ik laat haar niet meer gaan. Dacht hij toen ze bij de voordeur aankwamen en hij het initiatief nam om de deur voor haar te gaan openen. Hij had besloten om niet meer rot tegen haar te doen en hij zijn best wilde doen om zijn oprechte interesse in haar te tonen. En zijn... verliefdheid.
Toen Helène hem voor een paar tellen met een flink rode blos in zijn ogen keek voordat ze met een kleine glimlach naar binnen ging, voelde hij zijn hart een sprongetje maken en sloot hij zijn oogleden kort, voordat hij ook naar binnen ging. Voor even hield hij zijn hand op zijn borstkas bij zijn hart voordat hij achter zich, de deur sloot.
Want hij had nog nooit zo'n best gedaan in zijn hele leven voor een meisje. Bijvoorbeeld dat hij nog nooit zó snel van de trap afgesjeesd had.
Bijna was hij echt van de trap afgedonderd om achter haar aan te gaan. Hij blikte terug naar het moment dat zijn vader hem riep en hij zijn bovenlichaam over de balustrade wierp. Hij voelde nog de hevige shock door zijn lichaam gonzen, toen hij besefte dat zijn vaders' gast, hét meisje was waarvoor hij op het feest was gevallen. Eigenlijk al veel eerder, maar goed.
Zijn gedachten namen hem voor even terug naar de omhelzing en voelde hij zich helemaal warm worden. Hij was er oprecht blij om dat ze zijn aanraking niet afweerde en dat ze na een paar tellen ook haar eigen armen om de zijne heen sloeg. Tintelingen verspreidde er zich door zijn onderbuik toen hij de omhelzing vergeleek met die op het feest.
Afwezig liep hij achter haar aan de gang door, en merkte hij als eerste zijn vader op die met een kalme glimlach op hen stond te wachten met zijn handen in diens zakken gestoken. Als eerste liet Mason zijn blik naar Helène gaan die voor hem uit liep.
Vlak daarna opende zijn vader zijn mond en legde hij een hand op haar schouder en zag hij haar met een hevige blos op haar wangen, naar hem opkijken. 'Hopelijk hebben jullie het uitgepraat?' Vroeg zijn vader, alsof hij er alles van afwist. Voor even fronste Tyson zijn wenkbrauwen, want hij was toch wel nieuwsgierig wat er gaande was. Waar ze het over hadden.
'Ik dacht het al dat de blouse van jou was...,' hoorde Tyson Helène mompelen terwijl ze naar de blouse wees, die zijn vader onder zijn warme trui aan had. Mason had de trui over zijn hoofd gehaald, in de tijd dat ze het huis uit stormden. Het huis was immers warm genoeg.
Lachend knikte zijn vader naar haar voordat hij haar naar de eetkamer toe wees en draaide hij zich daarna naar Tyson om. 'Goed gedaan zoon, laten we nu maar eens lekker aan tafel gaan?' Zei hij op een zachte toon als hij ook naar Tyson glimlachte en vervolgens een hand op zijn schouderblad legde.
Daarna liepen de twee heren ook de eetkamer in en zagen ze de laatste bediende zich van de gedekte tafel verwijderen. Naast de tafel had Helène haar hand op één van de stoelleuningen laten rusten en merkte Tyson op, dat haar mond lichtjes was opgevallen terwijl haar blik zich op de rijkgevulde tafel focuste.
