The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 59 -

Hij had net nog geprobeerd om haar wakker te houden, door bewust een vraag aan haar te stellen, maar concludeerde hij door haar korte en afwezige antwoord dat ze eigenlijk best wel moe was. Met een vertederende glimlach staarde hij naar Helène en zag hij haar oogleden zich langzaam sluiten als ze ook onstabiel met haar hoofd bewoog.

Langzaam maar zeker kwam Mason vanuit zijn ligpositie overeind in een zit en keek hij toe hoe Leentje indommelde. Met een glimlach rondom zijn lippen reikte hij met zijn hand naar haar kop thee, voordat die om zou vallen en het hete vloeistof haar zou kunnen verbranden. Kort liet hij zijn blik naar de klok aan de muur glijden en zag hij dat het nog maar half acht was. Ze is echt bekaf, dacht hij terwijl hij naar haar keek.

Hij vond dat ze erbij lag als een engel. Ze was ook een soort van een reddende engel voor hem. Zij had het goede kant laten zien dat de mensen konden hebben als ze hun medemens zouden kunnen helpen. Toen hij zag dat Helènes hoofd rustig tegen de rugleuning van de bank aan was gekomen, stond hij op en zocht hij naar een plaid om deze over haar heen te kunnen leggen.

Zachtjes liep hij naar haar slaapkamer en duwde hij de deur zachtjes open. Kort moest hij grinniken toen hij haar ietwat rommelige slaapkamer opmerkte en zag hij op haar onopgemaakte bed, een deken liggen. Toen hij de deken in zijn handen vastnam, zag hij ineens een wit kledingstuk op de hoge kast liggen en keek hij zijn ogen naar het voorwerp op.

Meteen vormde er een glimlach rondom zijn lippen als hij naar de blouse reikte, die keurig opgevouwen bovenop de kast lag. Rustig haalde hij zijn kledingstuk af en keek hij met een glimlach naar het stukje kleding voordat hij met de twee stoffelijke dingen terug naar de woonkamer liep.

Nieuwsgierig hief hij zijn kin lichtjes op en zag hij, dat ze nog in een diepe slaap was en drapeerde hij de deken lichtjes over haar heen. Daarna ging hij stilletjes op 'zijn' bank zitten en dronk hij in alle rust, zijn kop thee op. Hij concludeerde dat Helène de komende uren niet meer wakker zou worden.

Zijn gedachten begonnen rustig in zijn hoofd te wervelen als hij aan de dag van morgen dacht, want dan was het de Gemaskerde Kerstgala van de school. Hij begon te hopen dat zijn zoon in een mooie, nette outfit naar het feest zou gaan. Mason had hem gevraagd of hij naar het feest ging en had hij heel stoer gezegd dat hij ging. 'Tuurlijk pa, leuke feestjes sla ik niet over.' Had hij met een ietwat macho stem gezegd waarna hij hem een knipoog gaf.

Daardoor had Mason hem gevraagd of hij alleen ging of dat hij een date had. 'Joh pa, die oude tijden van vroeger zijn wel voorbij hoor. Er zijn daar op het feest zat knappe meiden die niet gevraagd zijn en kan ik dus mijn plezier uit meerdere meiden halen, in plaats van gebonden te zijn aan één iemand. Hoef ik daarom dus ook geen corsage te kopen, ha!' Had Tyson hem geantwoord en moest Mason al lachend zijn hoofd schudden. Maar diep in zijn hart, wist hij het wel beter.

En hij hoopte dat hij gelijk zou hebben. En waar hij ook op hoopte, is dat als Helène morgenochtend wakker zou worden, zij het pakket als eerste zou gaan zien. Hij hoopte vurig dat het zich positief uitpakte en hij haar daarmee kon overhalen om tóch wel naar het feest te gaan. Hij wist dat hij vanaf nu, er geen controle meer over zou hebben hoe het zou gaan verlopen als Helène achter het begin van de waarheid zou komen.

Met een glimlach zette hij zijn lege kop met een zachte klik op het salontafeltje neer en stond hij op. Stilletjes liep hij naar haar eettafel toe en pakte hij een pen en een papier, en begon hij iets te schrijven.

Nadat hij klaar was met zijn handgeschreven brief, las hij hem opnieuw en vormde er om zijn lippen een glimlach. Licht gespannen liep hij naar de voordeur en zag hij Jack er al staan met de tas in zijn handen. Mason had hem een berichtje gestuurd met daarin de vraag, of hij de tas langs kon brengen.

'Dankjewel, vriend.' Fluisterde hij zacht als hij de deur achter zich sloot en met een ingehouden adem over de krakende gang liep. Hij liet zijn adem pas los als hij de stevige woonkamer had bereikt en wierp hij een blik op Helène die er nog steeds rustig en onbewogen bij lag.

Met een iets harder bonzend hart haalde hij een zwarte fluwelen doos uit de tas, waar er een chique rode lint omheen was gestrikt. Voorzichtig schoof hij het pakket op het salontafeltje en legde hij zijn handgeschreven brief er bovenop.

Hij nam twee stappen achteruit en bekeek hij het plaatje. Het pakket lag dicht genoeg bij haar om de volgende ochtend meteen haar aandacht te trekken. Met een glimlach keek hij met een warm hart naar Helène, die zijn hart eigenlijk vanaf dag één al had veroverd. Nooit had hij gedacht dat zo'n jonge vrouw als zij, die het zelf niet breed had, zich om hem zou bekommeren.

Nooit had hij gedacht dat hij ook zoveel om haar ging geven dat hij haar als een dochter was gaan zien. Nooit had hij de hoop gevoeld dat zijn eigen zoon misschien via haar de kans kreeg om zijn ware karakter weer te laten zien. Tot nu. En kijk, de persoon die dit allemaal mogelijk had gemaakt, lag nu vredig voor zijn neus te slapen.

En vanaf nu..., zal jij mijn dankbaarheid voelen, mijn lieve Helène. Waar ik nu enkel op kan hopen is dat je het me zal vergeven dat ik de waarheid voor je heb achtergehouden. Hopelijk blijf je nog steeds mijn Leentje, mijn engeltje.

Een stille zucht slakend liep hij naar de twee kaarsjes die op de tafel stonden en blies hij ze uit. Daarna liep hij naar het kerstboompje en deed hij het lichtje ervan uit, maar liep hij wel één lampje staan zodat Helène niet in het volledige donkerte werd achtergelaten.

Met een goed gevoel trok hij zijn jas en schoenen in stilte aan en nam hij de tas  met zich mee, waarin ook zijn blouse lag en stapte hij het koude winterweer in. Stilletjes trok hij de deur achter zich dicht en liep hij met een glimlach rondom zijn lippen, het trapje af. Voor hem stond zijn trouwe vriend al te wachten bij de achterdeur.

'Zo Jack...' zuchtte hij als hij een hand op zijn schouder legde.

'Vanaf waarschijnlijk morgen, zal ze achter de echte waarheid komen.'