♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Helemaal ontspannen ontwaakte ze, een paar minuten eerder voor de wekker en rekte ze zichzelf uit op haar bed. Ze sloeg snel haar benen over de rand en kleedde ze zich in een mum van tijd aan, omdat ze geen zin had om nog langer kou te vatten.
Ze slaakte een zucht als ze ook even kreunde, nadat ze besefte dat ze vandaag alweer naar school moest. De laatste tijd kreeg ze steeds minder en minder zin naar school, en dat was allemaal te danken aan één persoon. Nouja, misschien twee.
'Kop op.' Moedigde ze zichzelf aan als ze voor de spiegel stond en ze op het punt stond om haar routine te gaan doen. Tanden poetsen, haar haren kammen en bijeen binden tot een knot of een paardenstaart en wat make up. Maar een klein beetje, want ze was niet het type dat zichzelf dik opmaakte. Ze was van nature, al mooi.
Tevreden op een broodje gezond happend, trok ze de deur achter zich dicht en liep ze ditmaal in een rustige pas naar school. Ze was blij dat haar jas niet vies was geworden door de stroop, want als ze haar jas had moeten wassen, was deze na een paar dagen nog niet helemaal droog. En dat was in deze koude tijden, helemaal funest.
Met dubbele gevoelens stond ze voor de poort van de school en staarde ze naar de zwarte gietijzeren openstaande hekken. Even sloot ze haar ogen, slaakte ze een harde zucht voordat ze er onderdoor stapte. 'Nog ongeveer een half jaar, dan ben ik hier weg.' Mompelde ze tegen zichzelf om positief te blijven.
Ze voelde wel hoe ze een beetje op haar hoede was, erop hopend dat ze geen Tyson of James tegen zou komen. Echter was ze helemaal niet bang, ze had gewoon geen zin in één van hun stomme grapjes die zoveel tijd in beslag namen. Nee, ze besteedde haar tijd liever aan dingen die dan ook echt met school te maken hadden.
Opgelucht liep ze naar haar kluis, maar kneep ze haar ogen wel samen toen ze haar slot los draaide en het deurtje voorzichtig opende. Tot haar tweede opluchting gebeurde er niets en deed ze haar jas, haar andere dingen uit en ruilde ze haar snowboots om voor de normalere schoenen.
Zodra ze haar kluis sloot, draaide ze zich half om en verstijfde ze meteen. Een paar meter verderop zag ze Tyson richting haar toe lopen. Haar ogen verwijdden zich even, maar besloot ze om hem niks te laten merken. Ze trok haar tas hoger op haar rug, hief ze trots haar hoofd omhoog en begon ze in een stevige tred te lopen.
Haar ogen boorden zich in de zijne vast en zag ze hoe Tyson naar haar terugkeek met een lichte verwondering in zijn ogen, voordat ze stevig langs hem heen stapte. Ze wilde hem meer dan eens duidelijk maken dat ze niet bang van hem was.
Met een scheve glimlach liep ze in een stevige tred van hem vandaan en voelde ze haar hart een sprongetje maken; Tyson deed geen enkele poging om haar lastig te vallen! Ze liep met een zelfvertrouwen naar haar eerste leslokaal van de dag en voelde ze alsof ze op dit moment wel de hele wereld aankon.
