The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 9 -

*Bzzt, bzzt, bzzt* En meteen drukt ze de snooze-knop van de wekker in. 'Goedemorgen!' Klonk er een goedgehumeurde stem door de kleine slaapkamer en kwam ze zonder mokken of morren overeind. 'Het is een goede dag!' Zei ze vrolijk als ze haar benen over de rand van het bed sloeg.

Met een glimlach op haar gezicht friste ze zichzelf op en kleedde ze zich aan. Ze voelde zich bijzonder goed, gewoon blij met wat ze gisteren heeft kunnen doen. Ze laat haar blik snel over haar agenda gaan en zag ze dat ze pas om negen uur op haar school moest zijn.

Een vrolijk deuntje zingend, propte ze een paar boeken en schriften in haar versleten rugzak. Ze scharrelde tussen een paar kledingstukken, op zoek naar haar verdwenen etui. Zodra ze het vond, stopte ze het ook gelijk in haar oude rugzak en liep ze haar kamertje uit.

Ze plaatste haar fiets keuring in één van de vele fietsrekken in de fietsenstalling van de school. Ze slingerde haar rugzak op haar rug en deed ze haar verroeste fiets op slot. Zodra het welbekende klik te horen is, verwijderde ze zich van de fiets en liep ze de grote schoolplein op.

Her en der zag ze groepjes studenten druk met elkaar babbelen. de warme stoom uit hun monden zweefde omhoog, de lucht in om tot in het niets te verdwijnen. Ze trok een mondhoek omhoog en liep ze daarna rustig verder. Ze was niet echt het type om bij een groep te horen, echter, ze vond het prima. Al die groepjes stonden voor dingen zoals status of hoe je in het leven stond.

Nee, ze was liever gewoon los en vrij. Rustig had ze haar handen om de schouderbanden van haar rugzak geklemd en liep ze het trappetje op. Ze liet daarna één van haar handen los om naar de deurklink te reiken, totdat er opeens een ander gestalte voorbij schoot en haar net voor was.

Licht geschrokken deinsde ze achteruit en kwam ze oog in oog te staan met een jongeman. Voor haar leek het alsof de tijd even stilstond en ze naar een ijsbeeld stond te staren terwijl ze haar adem inhield. Die jongeman keek haar op zijn beurt ook ijskoud aan en opende hij na een paar tellen, zonder nog maar iets te zeggen, de deur en glipte hij er doorheen.

Verward en met opgetrokken wenkbrauwen liet ze haar adem los, opende ze daarna de deur en stapte ze de warme school binnen. Lichtjes schudde ze haar hoofd als ze besefte dat ze bijna in botsing was gekomen met één van de populaire jongens van school; Tyson.

Tyson met zijn ravenzwarte haren en zijn grote, brede postuur. Ze merkte op dat haar gedachten naar hem afdwaalden en schudde ze haar hoofd. Ondanks hij één van de slechte jongens is van school, moest ze wel toegeven dat hij er..., aantrekkelijk uit ziet. Vooral zijn intrigerend groene ogen, ondanks ze haar kil hadden aankeken. 

Maar wat is het toch jammer, dacht ze, dat hij één van die arrogante rijkeluiskindjes is die dachten dat ze alles konden maken. Dat zij, door hun status meteen boven alles en iedereen stond. Ze rolde haar ogen als ze voor zich zag hoe anderen zich voor hem uitweken als hij in hun buurt kwam.

'Aso,' mompelde ze al zuchtend als ze ook begon te lopen ze een andere gangpad in sloeg, op weg naar haar kluisje. 'Gelukkig zie ik hem voorlopig vast niet weer.'

Eenmaal aangekomen bij haar kluisje begon ze meteen aan haar slot te friemelen tot hij eindelijk losklikte en het deurtje open ging. Ze propte slordig haar boeken erin die ze de komende uren niet nodig had, zodat haar tas minder zwaar zou zijn.

Toen de eerste bel klonk, besefte ze dat ze zich mocht haasten en sloeg ze daarna haar kluisje hard dicht. 'Au,' klonk er meteen vlakbij haar in de buurt en keek ze verschrikt naast zich. Ze zag naast haar kluisje ineens twee jongens tegen de kluisjes aan staan en werden haar ogen groter. Want wat ze zag was dat één van de jongens, díezelfde jongen was zoals bij de deur. De ravenzwarte Tyson, die aan zijn achterhoofd wreef.

'Doe rustig!' Hoorde ze de andere jongen mopperen terwijl haar ogen zich in Tysons ogen waren vastgepind. Ze kreeg haar ogen niet van hem los, totdat zijn vriend haar een duwtje tegen haar schouder gaf. 'Back off!' Siste ze meteen nijdig als ze zijn hand tamelijk hard wegsloeg en ze de  twee jongens, daarna vijandig aankeken. Daarna draaide ze zich in een ruk om en liep ze van die twee weg.

Onder het lopen besefte dat ze mogelijk problemen zou krijgen met die twee kwajongens. 'Oh, shit,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf als ze ook haar hand voor haar gezicht sloeg. Ze kon alleen maar hopen dat de jongens zich niet met haar gingen bemoeien. Al die jaren ging het goed en nu kwam zij hem wel twéé keer op één hetzelfde dag tegen. Daar had ze geen zin in, en vooral geen behoefte. Want die twee stonden maar voor twee dingen; kattenkwaad én daarmee dus, problemen.

Gelukkig was het lot haar goed gezind en had ze de komende lesuren geen last van die twee en kon ze zich vol op haar leerstof storten. Ze zoog bijna, als het ware, de woorden in haar hoofd en sloeg ze het alles op in haar hersenen. Ze was er bijna trots over, dat ze één van de beste studenten was van haar leerjaar.

Ze was nu een derdejaars student. Nog één jaar, dan had ze haar diploma. Waar ze aan het begin van de schooljaar nog vol goede moed begon aan de zijde van haar ouders, stond ze er nu alleen voor maar is ze haar strijdlust nog zeker niet verloren. Ze is juist nu vol passie en vuur om deze opleiding af te maken, ook ter ere van haar overleden ouders die in het begin alles voor haar hadden betaald.

Ondanks ze het niet makkelijk had, wist ze toch elke keer weer haar beste beentje voor te zetten en dat werd zeker door de docenten gewaardeerd. En dat was voor haar genoeg.