Good kind of madness

49

Melanie POV

Po długiej pogawędce położyliśmy się spać. Przez kilkanaście minut Nathan się wiercił, ale później przestał co oznaczało, że zasnął. Ja kilka godzin męczyłam się z zaśnięciem. W końcu nie wytrzymałam i wyszłam z pokoju. Wzięłam głęboki wdech, a potem przeszłam się po mieszkaniu. Spojrzałam za okno - było ciemno, czyli coś koło północy. Wyszłam na balkon i oparłam się o barierkę. Zamknęłam oczy rozmyślając o tym co może się kiedyś stać. Przypomniałam sobie moje pytanie: "Jak nazwałbyś swoje dziecko?" Jego odpowiedź była dość zaskakująca, ale gdybym miał mieć dzieci z Nathan'em nazwałabym chłopca tak jak powiedział - Ethan. Podoba mi się to imię. Moje rozmyślania przerwało trzepotanie skrzydeł obok mojej głowy. Spojrzałam w tamtą stronę. Ten sam ptak co wtedy znów zaplątał się w bluszcz. Uwolniłam go i wypuściłam. Weszłam z powrotem do domu, a później przeszłam przez salon i skierowałam się do pokoju w którym spałam z Nath'em. Leżał w takiej samej pozycji jak wtedy. Westchnęłam kładąc się obok niego.

- Czemu mi uciekłaś? - zapytał ziewając.

- Chciałam się przewietrzyć.

- Co Cię trapi Mel?

- Nic, po prostu zastanawiam się co jest ze mną nie tak.

- Jesteś idealna, najpiękniejsza i najmądrzejsza.

- Nie ma na świecie ideałów.

- Jesteś ty i to mi wystarczy żeby móc stwierdzić, że istnieje ktoś idealny.

- Idź spać, kochanie - powiedziałam, a chłopak zamilkł. Jednak nie trwało to długo. Po chwili zadał pytanie, którym zbił mnie z tropu.

- Co chciałabyś dostać na święta?

- Nie wiem, ale jedno jest pewne. Nie chcę dostać czegoś mega drogiego. Wystarczy mi coś od serca.

- Czyli gdybyś dostała kwiatka, cieszyłabyś się?

- Tak, a dlaczego pytasz?

- Niedługo święta i chciałem wiedzieć co by Cię ucieszyło. Ja na przykład nie chcę nic. Wystarczy mi twoja obecność.

- A z kim spędzasz święta?

- Zapewne sam.

- To spędzisz ze mną, dobrze?

- Skarbie gdybym miał spędzić z tobą święta to byłbym najszczęśliwszym człowiekiem od słońcem.

- W takim razie będziesz, a teraz idź spać.

- Dobranoc, skarbie.

- Dobranoc, słońce - powiedział i zasnął, a ja znowu nie mogłam oddać się do krainy snów. Po chwili tycnęłam chłopaka w klatkę piersiową. - Śpisz?

- Już nie. Coś się stało?

- Kochasz mnie?

- Najbardziej na świecie.

- Ja Ciebie też - odparłam i wtuliłam się w gorący tors chłopaka. Po chwili Nathan objął mnie, a następnie oboje usnęliśmy.