Naprawię Cię

Rozdział 70

Dzieciak zakręcił korbką od mojego pudełka. Dało się słyszeć moją ulubioną, najlepszą piosenkę "Pop! Goes the weasel", po czym moje pudełko otworzyło się. Byłam znów wolna! Natychmiast zmieniłam się w chmurę czarnego dumy i wydostałam na zewnątrz. Zmaterializowałam się przed zaskoczonym chłopcem.

-K-kim ty jesteś?-zapytał mocno zdziwiony.

-Jestem Laughing Jill! I pojawiłam się tutaj, żeby się z tobą zaprzy...poznać!-zawołałam na tyle radośnie, na ile mogłam. Uśmiechnęłam się przy tym, licząc na to, że naprawdę wyglądam tylko na zwykłą dziewczynę-klowna, tyle że bez kolorów, a nie na psychopatkę.

-Miło mi cię poznać. A ty jak masz na imię?-zapytałam, wyciągając w stronę dzieciaka dłoń, zakończoną oczywiście pazurami. Chłopiec zauważył to z przestrachem się cofnął.

-Dlaczego masz takie długie pazury?-spytał.

-Żeby...eee....Móc bronić...ciebie i siebie-odparłam na poczekaniu.

-Bronić? Przed czym?-zdziwiło się dziecko.

-Jak masz na imię?-powtórzyłam z uśmiechem, licząc na to, że uda mi się zająć jego myśli czymś innym.

-Mama nie kazała mi rozmawiać z nieznajomymi, a tym bardziej wpuszczać ich do domu-odparł.

-Nie wpuściłeś mnie do domu, tylko uwolniłeś z mojego pudełka, a to przecież różnica. I nie jestem obca, przecież się znamy. A właśnie, a pazury mam po to, żeby ci pomóc, jeśli ktoś zły będzie chciał dostać się do twojego domu albo zrobić ci krzywdę. Obronię cię wtedy-wymyśliłam to wszystko na poczekaniu. Że też dałam się namówić Jack'owi na tę farsę. Co nam obu, zwłaszcza jemu, strzeliło do tych łbów?-pomyślałam ze złością. W tym czasie chłopiec przez chwilę przyglądał mi się podejrzliwie, po czym jego twarz rozpogodziła się. W końcu nawet uśmiechnął się do mnie.

-Jestem Andrew-powiedział.

-Andrew...A gdzie są twoi rodzice?-zapytałam.

-W pracy, jak zawsze. Po szkole zawsze sam wracam do domu, jem jakieś kanapki, robię lekcję... Czasem, jak nie zasnę, to pogadam z nimi wieczorem, kiedy wrócą-odparł chłopiec. Miał jakieś siedem lat. Rodzice nie powinni zostawiać go samego, a wkrótce już przekonają się dlaczego.

-W takim razie musisz się strasznie nudzić przez cały dzień! Ale teraz będziemy mogli się razem bawić!-zawołałam radośnie.

-Super! A w co się pobawimy?-zapytał chłopiec.

-Może...lubisz baloniki w kształcie zwierzątek?-zapytałam. Andrew aż rozszerzyły się oczy.

-Pewnie!-zawołał. Zaśmiałam się, a on po chwili do mnie dołączył, chociaż pewnie zupełnie nie wiedział, o co chodzi.

~*~

-Myślałem, że podzielisz się ze mną-powiedział Jack, rozglądając się po pokoju, obecnie całym ubrudzonym krwią.

-Czym?-zdziwiłam się.

-Dzieckiem-wyjaśnił.

-W sensie?

-W sensie to był mój pomysł, żebyś wróciła do pudełka i dała się znaleźć jakiemuś dzieciakowi. I w razie niepowodzenia to ja cię miałem potem uwolnić, więc liczyłem, że choć ty jesteś wykonawcą, to docenisz pomysłodawcę, i wykończymy dzieciaka razem-odparł klown.

-Zazdrosny, że ja miałam frajdę, a ty nie?-spytałam z uśmiechem. W odpowiedzi Jack tylko westchnął, po czym kopnął lekko kawałek ręki, którą wcześniej odcięłam Andrew.