Gözlerimi keskin hastane kokusuyla yavaşça araladım.
Etrafta kimse yoktu.
Doğrulmak istedim fakat kendimi oldukça halsiz hissediyordum.
Koluma baktım. Serum bağlamışlar, çizik attığım yerleri sarmışlardı.
Ölmemiştim.
Nasıl hissetmem gerekiyordu?
Neden ölmemiştim?
Eğer ölmüş olsaydım ne olacaktı?
Bundan sonra cennete kabul edilir miydim?
Ben derin düşüncelere dalmışken öğretmenim içeriye girdi. Yüzünde her zamanki kibar gülümsemesini taşıyordu.
Hasta yatağının yanındaki koltuğa oturdu ve sordu.
"Melanie. Nasıl hissediyorsun?"
"Bilmiyorum."
Anladığını belirtircesine başını aşağı yukarı salladı ve sargılı koluma bakıp devam etti.
"Pekala, bunu neden yaptın?"
Bu sırada boğazımda bir yumru hissettim. Ona söyleyebilecek miydim?
Yutkundum ve konuştum.
"Ben..kötü hissediyordum."
Bir süre bekledi ve dediklerimi düşündü.
"Seni bir terapistle görüştürmek istiyoruz."
Terapistin ne olduğunu biliyordum.
Teklifini bana kabul ettirmek için her ne kadar çabalasa da şiddetle reddettim.
"Melanie, intihara kalkıştın. Bu normal değil."
"Normal şeyler yaşamadım."
Sustu. Daha fazla konuşsa saçmalayacağından korktu.
Terapist istemiyordum. Çünkü..ben deli değildim ki. Gayet aklım başımdaydı sadece biraz karışıktı. Ayrıca bu konu hakkında bir daha asla konuşmak istemiyordum. Terapist bana yardım edemezdi. Ne yaparsa yapsın zamanı geri sarıp o olayın olmasını engelleyemezdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
