Ben acıdan bayılmıştım. Sabaha karşı birkaç çocuk yırtık kıyafetlerimle beni bulmuş ve ailelerine bunu söylemişlerdi. Onlar ise polislere haber vermişti.
Geçen sürede hemen hemen hiç konuşmamıştım hala da konuşmuyordum.
Şuan ise tek yapabildiğim yatağımda dizlerimi kendime çekmiş yüzümü de dizlerime gömmüş bir halde olanları düşünmemeye çalışmaktı. Fakat yapamadığım tek şey buydu.
Her an her saniye aklıma geldikçe midem bulanıyor, sık sık kusuyordum. Zayıflamıştım. Göz altlarım uykusuzluk yüzünden mosmordu.
Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Ben ona ne yapmıştım? O bana ne yapmıştı?
Bana ne olduğu ile ilgili hiçbir fikrim yoktu ama artık hiçbir şeyden zevk alamıyordum. Eskiden sürekli konuştuğum arkadaşlarım ve oyuncaklarım beni iyi hissettiremiyordu.
Kendimden nefret ediyordum.
O adamdan nefret ediyordum.
Vücudumdan ve kirli hissetmekten nefret ediyordum.
Midemin bulanmasından nefret ediyordum.
Akşama kadar hiçbir şey yapmadım. Akşam olduğunda ise yatağımın altına saklamış olduğum büyük cam parçasını alarak banyoya ilerledim.
Birkaç gün önce çocuklar taş ile pencerelerden birini kırmıştı. Ben ise kimseye belli etmeden bu cam parçasını almıştım.
Artık dayanacak gücüm kalmamıştı.
Camın uç kısmını bileklerime yaklaştırdım ve bir kaç küçük kesik attım. Büyük olanı atamıyordum. Sanki içimden bir parça bunu istemiyordu. Ama bu işkenceden kurtulmanın tek yolu buydu. Öğretmenimiz bir keresinde ölen çocukların cennete gittiğini söylemişti. Bu kendini öldüren çocuklar için de geçerli miydi? Bir parçam bu sorunun cevabını bilmediği için çekiniyor cehenneme gitmekten korkuyordu.
Küçük kesikler atmayı sürdürürken hem acı hem de yoğun duygular yüzünden ağlamaya başlamıştım.
Kan damarlarımdan ayrılıyordu.
Açlığın, uykusuzluğun ve kan kaybının etkisiyle başım dönmeye başlamıştı. Saniyeler içinde tenim soğuk zeminle buluştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
