“What are we doing here?” I gladly asked him—Gloncer, my boyfriend.
“Sight seeing?” He answered with a question tone, I raised my both eye brow.
Nandito kami ngayon sa isang Hill, hindi naman ito ganoon kalaki na parang ibang bundok pero natatakot pa rin ako.
“I love you Gina.” Nagulat ako sa sinabi niya—lagi niya naman iyon sinabi pero nakapagtataka kung bakit kailangan niyang sabihin iyon ngayon.
I just smiled and said “I love you too.” I looked at his eyes, it’s full of love towards me, napangiti nalang ako—smile with full of hapiness and appreciation.
***
1 week has passed since ‘that’ day happened, tomorrow is our first anniversary.
Pero ang ipinagtataka ko ngayon ay hindi manlang ako nakakatanggap ng kahit anong mensahe mula sa kanya, kahit tawag ay wala akong nakukuha.
Sa sobrang pag-aalala ko ay ako’y dumiretso nalang sa isang mall.
Papasok na sana ako sa isang salon ng mayroon akong marinig na pamilyar na boses, hinarap ko ito at nagulat sa nakita ko—Gloncer, ba’t siya nandito? Nakinig ako sa kausap niya sa telepono.
“Sige, haha. I love you hon, pupunta ako sa bahay niyo mamaya, paki-ready ang dapat i-ready ha?” Pag-pa-paalala niya sa kabilang linya, suwerte naman niya at siya pupuntahan mamaya samantalang ako na girlfriend niya ay hindi.
Napaharap siya sa gawi ko at mukhang nagulat pa ng makita niya ang mukha ko, I smiled sarcastically at him.
“G-Gina, don’t misunderstood things.” He nervously said
“Ahuh?Kahit ‘yung pagtawag mo ng ‘hon’ sa kanya?” I said in greeted teeth.
“No! It’ beca—” Hindi ko na siya pinatapos sa nais niyang ipiliwanag sa akin ng ako’y tumalikod na sa kanya.
Narinig ko ang pagtawag niya sa akin at pagmamakaawa niya, lumingon ako saglit at sobrang nanlumo ako sa nakita ko—I saw him knealing on the ground.
I want to go back there and hug him so tight, but it’s seems that he’s just fooling me.
Tuluyan na akong nakauwi sa bahay, puro pag-iyak lang ang ginawa ko sa kuwarto.
Ang tanga mo! Ikaw ‘yung nang-iwan diyan tapos ikaw ang i-iyak iyak?!
It’s the day—the day of our anniversary, pero wala akong pakeelam—dahil wala rin naman siyang pakeelam sa akin eh.
May tumawagsa akin, na-excite ako pero unknown, sinagot ko ito.
“GINA! PUMUNTA KA SA VERDANA HILLS! MAY NANGYARI.” Bungad sa kabilag linya.
Hindi na ako nag patumpik-tumpik pa at dumiretso na nga do’n.
“A-Anong nangyari?” Kinakabahang sambit ko ng makita akong may mga white roses.
“Namatay si Gloncer.” Para akong nabagsakan ng bato ng marinig ko ito.
“Hinihintay ka niya rito, pero naalala niya ang ginawa mo sa kanya kahapon kaya akala niya nag break na kayo at, he have cancer, ngayon siya inatake.”
Then the tears in my eyes finally escaped—a waterfall to be exact.
Ba’t ba kasi hindi ko siya hinayaan mag explain?
“G-Gloncer. Thanks for giving me the opportunity to love a person like you…”
Verdana Hills, Where it all started… and ended.
