3/18/16.
Ang araw na iyun yung napili kong araw kung kailan dapat ako magtatapat sa kanya. Tradisyon namin iyung magkaibigan. It’s either Valentine’s Day or Graduation Day.
Lahat ng sulat ko inipon ko. Pero sa paglakad ko lang sa madilim na kantong iyun… nagwakas lahat.
Nagising ako isang araw na wala akong maalala kung bakit ako nandoon sa lugar na iyun. Malamig at preskong hangin. Magandang tanawin at ang hindi ko inaasahan… ang Diyos na kumakausap sakin.
“Nasaan po ba ako?” tanong ko sa Kanya.
“Sa lugar na ito ka nakatulog ng isang taon.” malumanay na paliwanag Niya.
“Isang taon po?!” gulat na tanong ko. Tango lang ang naisagot Nito. Dinala ako ng Diyos papasok sa isang kwarto na ang tanging laman ay TV. Nakatayo lang ako habang nagsisimulang mag-play yung TV.
“Holdap to.” bulong ng hindi pamilyar na boses.
“Manong wala po akong pera. Puro sulat lang naman ang laman ng bag ko.”
“Akin na yan!” sinubukan naming pag-agawan ng Holdapper yung bag ko pero di ko binitawan. Bili to sa akin ng Mama ko at yung laman nun ay mahalaga lang rin para hindi ko isuko.
“Ayaw mo ha.”
Hindi ko namalayang kumuha ito ng baril. Bago pa man maiputok ng Holdapper yung baril ay pumito na ang Pulis sa likuran namin. Sobrang bilis ng mga pangyayari, nalaman ko na lang duguan ang magkabilang tagiliran ko at ang ulo ko. Sinugod ako sa ospital. Tinawagan nila ang Tita at Tito ko habang ako ay nakahiga lang walang malay.
Sinabi ng doktor na malakas ang pagkauntog ko sa malaking bato at malala ang kondisyon ko.
Dinalaw ako ng mga kaibigan ko noong Graduation Day kung saan hindi ako naka-attend. Magda-dalawang buwan na rin akong tulog. Kinukwentuhan at dinadalaw nila ako hanggang isang araw dinalaw ako ng mahal ko. Hindi ko man lang naibigay yung mga letter na inipon ko simula first year pa lang.
“Lois gumising ka na ha? Nga pala alam ko na.” napangiti ito ng mapakla. “Minahal kita pero ang nararamdaman mo sa akin ay huli na. Kasalanan ko rin naman. Hindi ko ipinagtapat sayo. Siguro nga ang pagmamahalan natin ay hindi yung pagmamahalang nakalaan na ipagsigawan. Im sorry if all I could give you is just a ‘was’. Im sorry if im hurting you even more but you need to know. Wake up Lois and find your better half. Know your real prince charming.”
It was very painful for he was not just my love—he’s my best friend.
Pagkaraan ng anim na buwan ay pinalaya na nila ako. They saw no progress in me but instead it became worst.
Just when I thought no one remembered my existence came flashing through the screen his sacrrifice.
He needed to marry someone else to retrieve their properties.
Happy ending is not for us because he was killed the same day I died. He was killed for wanting to be with me. He loved me after all. Too late.
“You’re free to rest now.” ani Diyos sa akin.
