Müdürün Peçeli Kızı

Aşkına İhanet Edemem B.36.

Hoş geldiniz kitap dostları!

Bölüm.36. Aşkına İhanet Edemem 

Nihan, sarhoş bedenlerin tutsağı olmuş içinden lanetler okuyordu. Bu adamlar da nereden çıkmıştı? Genç kız nereden bilsin gecenin koynunda nelerin saklı olduğunu. Sarhoşlardan birinin dengede durmayan titrek elleri Nihan'ın peçesine dokunmak üzereyken arka tarafından omzuna bir el dokundu; ağız dolusu kocaman bir çığlık fezaya karışırken anlık olarak başını çevirip arkasına baktı, bakmasıyla da Sinan ile burun buruna geldi. 

Üst üste yaşadıkları gayet tabii olarak Nihan'ın korkmasına sebebiyet verdiğinden elinin ayağının boşalıp titremesine engel olamıyordu. "Korkma, geçti bak."

Genç kızı, sarıp sarmalayıp sakinleştirmek istiyordu lakin henüz işi bitmemişti. Nihan'ı kenara çekip önüne kendisi geçerken bir hışımla sarhoş adamların üzerine yürüdü. "Siz ayyaş herifler, çekip gidin şuradan ve kızı rahat bırakın. " Şimdi ortalık yerde bir maraza çıkarsa adamlara tekme tokat girişse pek işe yaramazdı zira adamlar sarhoştu; ne şiddetten anlayacak haldeydiler ne de laftan sözden. Tek çare usulünce yanlarından uzaklaştırmaktı. Sinan'ın varlığı bile onları geri püskürtmeye ve hayal kırıklığı yaşamalarına yetmişti fakat buna rağmen sanki kendilerine bir hayırları varmış gibi bir de gerisin geri adımlar atarken işaret parmaklarını sallayıp güya Sinan'a gözdağı veriyorlardı. "Siz hâlâ burada mısınız?" diye sorarken sesinin ayarını yükseltmek zorunda kalmıştı Sinan.

Şerli adamlar yanlarından uzaklaşınca Nihan'ın ayakta duracak halinin olmadığını anlaması uzun sürmedi. "İyi misin?" diye sorarken bedenine dokunup dokunmamak konusunda bir an tereddüt yaşamıştı lakin anlık kararsızlığı üzerinden atınca önce koluna girdi sonra boşta kalan eliyle beline sarıldı. Genç kızın başı sevdiği adamın omzuna düşerken, "Gel şu banklardan birine geçip oturalım, keşke başka bir yerde görüşseydik zira gece buralar pek tekin olmaz." dedi Sinan. 

Sinan'ın varlığıyla rahatlayan Nihan, şimdi biraz daha sakindi. "Haklısın ama burası eve yakın ve benim bildiğim tek yer." 

"Şimdi nasılsın, biraz daha iyi misin?" diye sorarken hâlâ Nihan'ın başı omzunda kendi kolu genç kızın beline sarılıydı. Birkaç dakikanın ardından genç kızın körpe bedeninin kasıldığını hissetti Sinan, anlamıştı birbirlerine sarılı kalmak genç kızı rahatsız ediyordu; usulca gevşedi kolları ve çekti elini huzuru bulduğu tenden. 

"Şimdi daha iyiyim." Saliseler hatta dakikalar önce sorulan sorunun cevabı henüz muhatabını bulmuştu.

"Madem kendini iyi hissediyorsun konuşmak istediğin mevzuya geçebiliriz o zaman. İtiraf etmem gerekirse beni aradığın saatten itibaren merak içindeyim. İnan dakikalar saatler geçmek bilmedi." 

Nihan, âşık olduğu adamın heyecanını görünce içi sızladı zira umutlanmasına sebebiyet vermişti. Üstelik Sinan'dan isteyeceği fedakârlık her ikisine de çok büyük bedeller ödetecekti. Tam da bu sebepten söze nasıl başlayacağını bilemiyordu.

Nihan'ın suskunluğunu görmek genç öğretmeni bilinmez bir girdabın içine çekmeye yetiyordu. "Nihan, neden susuyorsun? Bilmeni isterim ki, bu suskunluğun beni fazlasıyla endişelendiriyor." 

Genç kızın dudakları arasından firar eden sözcükler havaya karışıp muhatabına ulaşırken sesi zar zor duyuluyordu. "Canan ablam!" dedi ve yine sustu. Nihan'ın susup durması tâbi ki omuzlarındaki yükün ağırlığından kaynaklıydı.

Cümle içinde Canan, kelimesinin geçmesi Sinan'ın başından aşağı kaynar suların dökülmesine ve hayal kırıklığı yaşamasına meydan vermişti zira sanrıları yanıltmamış ve meselenin kendileriyle ilgili olmadığını anlaması uzun sürmemişti.