{Daniel's POV}
Το κεφάλι μου είναι βαρύ το επόμενο πρωί και το γεγονός ότι η Jane δεν βρίσκεται δίπλα μου στο κρεβάτι κάνει τον πονοκέφαλο χειρότερο. Σηκώνομαι απότομα, τόσο που για μερικά δευτερόλεπτα το περιβάλλον γύρω μου μαυρίζει.
Όταν συνέρχομαι, αρχίζω να ντύνομαι. Η ώρα είναι δώδεκα το μεσημέρι και πρέπει να ετοιμαστώ για να επιστρέψω στο Λονδίνο. Μακάρι να μη χρειαζόταν να τη βλέπω για τόσο λίγο, μακάρι να ήταν όλα καλύτερα.
Όταν ετοιμάζομαι, κατεβαίνω τις σκάλες για να αντικρίσω την οικογένεια στο σαλόνι. Σιωπηλά εύχομαι να μην είναι όλη και όσο και αν δεν καταλαβαίνω αυτή την επιθυμία μου, τόσο την υποστηρίζω.
Αυτό που αντικρίζω με εκπλήσσει και με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Ένα καταπράσινο δέντρο στέκεται στολισμένο με φωτάκια και μπάλες δίπλα από τον καναπέ, ενώ μικρά άλλα στολίδια κοσμούν ολόκληρο το σπίτι μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου.
«Καλημέρα, Daniel!» μου λέει η κυρία Rose με έναν Άγιο Βασίλη στα χέρια της που χρυσαφίζει.
«Καλημέρα», απαντάω με υπερβολικά βραχνή φωνή που τρομάζει ακόμα και εμένα. Εκείνη μου χαμογελάει στοργικά και με πλησιάζει για να με αγκαλιάσει.
Κοιτάω πίσω της και διακρίνω τον Jason να ξεμπλέκει κάτι καλώδια και να συνδέει ολόκληρες κατασκευές προσηλωμένος. Κανένα ίχνος της κοπέλας μου και του ετεροθαλή αδερφού της.
«Η Jane;» ρωτάω με στόμα στεγνό.
«Έχει πάει να πάρει κάτι χριστουγεννιάτικα από ένα μαγαζί εδώ πιο κάτω», με ενημερώνει. Μόνη, θέλω να ρωτήσω, όμως δεν το κάνω και αρκούμαι σε ένα νεύμα.
Στέκομαι σε μια απομονωμένη γωνία του χώρου, με σκοπό να μην εμποδίζω όσο εκείνοι στολίζουν το σπίτι. Περνάει γρήγορα ο καιρός και δεν ξέρω πόσο χαρούμενος είμαι που θα αλλάξει η χρονιά.
«Το επόμενο σαββατοκύριακο είναι Χριστούγεννα», ανακοινώνει η μαμά της κοπέλας μου. «Θα σε έχουμε πάλι μαζί μας;». Μου χαρίζει ένα όμορφο, γεμάτο προσμονή χαμόγελο.
Σκέφτομαι για λίγο. «Η αλήθεια είναι πως θα έρθει μια φίλη μου από την Αμερική», ομολογώ. Το πρόσωπο της γυναίκας συννεφιάζει, όμως παρόλα αυτά η γλυκιά της έκφραση παραμένει. «Έχω να τη δω δύο χρόνια, οπότε δεν θα μπορέσω να περάσω μαζί σας τα Χριστούγεννα», εξηγώ.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
