Let Me In

68.~Accident~

{Damon's POV}

Περίπου στις τέσσερις τα ξημερώματα, η συναυλία έχει τελειώσει και το μαγαζί έχει αδειάσει με μόνο μερικές μεθυσμένες παρέες να έχουν παραμείνει. Μαζεύουμε τα όργανα από τη σκηνή και, μετά πηγαίνω να βρω τη Jane. Κάθεται ακόμα στο τραπέζι μπροστά, με άδειο βλέμμα και με ένα τελειωμένο μπουκάλι μπύρας στο χέρι της.

«Φεύγουμε», ανακοινώνω όταν φτάνω στο μέρος της και εκείνη σηκώνει τα μάτια της πάνω μου, σαν να μη με περίμενε.

Δεν είναι μεθυσμένη, ξέρω ότι έχει πιει μόνο δύο μπουκάλια, αλλά από τότε που έγινε το περιστατικό με το Daniel βρίσκεται βυθισμένη στις σκέψεις της. Ο εγωισμός μου δε μου επιτρέπει να αναρωτηθώ τι την απασχολεί, οπότε θεωρώ πως είναι καλύτερα αν προσποιηθώ πως δεν τον συναντήσαμε ποτέ.

Γνέφει και σηκώνεται. «Να χαιρετήσω τα παιδιά», λέει αφήνοντας το μπουκάλι στο τραπέζι.

«Είναι στο καμαρίνι», λέω και εκείνη προχωράει προς το πίσω μέρος του μαγαζιού. Εκείνη τη στιγμή, χτυπάει το κινητό της και παραξενεύομαι από το νούμερο που εμφανίζεται στην οθόνη. «Το τηλέφωνό σου!» της φωνάζω πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

«Σήκωσέ το!» απαντάει με τη σειρά της και, έπειτα, εξαφανίζεται.

Για μια στιγμή διστάζω, αλλά παρόλα αυτά απαντάω στην κλήση. «Δεσποινίς Foster;» λέει ο συνομιλητής από την άλλη γραμμή.

«Όχι ακριβώς», δηλώνω καθαρίζοντας τη φωνή μου. «Πείτε μου, όμως. Θα της το μεταφέρω».

«Βρήκαμε τον αριθμό στις ταχείς κλήσεις. Ο Daniel Harris ενεπλάκη σε ένα ατύχημα και βρίσκεται στην εντατική. Ίσως θα μπορούσε να περάσει από εδώ η δεσποινίς Foster για να συμπληρώσει κάποια στοιχεία και να ενημερώσει τους γονείς του», με πληροφορεί ο άνδρας.

«Συγγνώμη, ποιος είπατε ότι έπαθε ατύχημα;» αναρωτιέμαι μπερδεμένος, με κεφάλι θολό.

«Daniel Harris», επαναλαμβάνει. «Είναι στο Γενικό Νοσοκομείο του Μπέρμιγχαμ».

«Εντάξει, θα την ενημερώσω», λέω και τερματίζω την κλήση.

Αμέσως μετά, η Jane εμφανίζεται με ένα ειλικρινές χαμόγελο στα χείλη της· κάτι που είχε χαθεί από τα μισά της συναυλίας. Στέκομαι εκεί, μη μπορώντας να σκεφτώ τίποτα.