Το επόμενο πρωινό, ο Damon κι εγώ, αποφασίζουμε να το περάσουμε σε μια ήρεμη βόλτα στο κέντρο του Μπέρμιγχαμ. Απολαμβάνω κάθε νιφάδα χιονιού που προσγειώνεται στα μαλλιά μου, ενώ εκείνος γκρινιάζει και βρίζει τον κόσμο που δείχνει τόσο χαρούμενος. Ωστόσο, είναι τόσο σαρκαστικός με κωμικό τρόπο που δεν μπορώ να μη γελάσω με κάθε σχόλιο που βγαίνει από το στόμα του.
Καθόμαστε σε μια καφετέρια και παραγγέλνω εγώ ένα τσάι και ο Damon ένα ζεστό καφέ. Είναι η πρώτη φορά που έχουμε την ευκαιρία να βγούμε, να καθίσουμε σε ένα μαγαζί και να μην προσποιηθούμε για αυτό που είμαστε. Από τη στιγμή που ο Jason με τη μαμά μου έμαθαν για το ειδύλλιό μας αισθάνομαι ανακουφισμένη, λες και οι σκέψεις μου μπήκαν επιτέλους σε μια σειρά.
Εκείνος, από την άλλη, μοιάζει επιφυλακτικός. Παρόλο που αυτός μου ζήτησε να πάμε βόλτα πριν το Πανεπιστήμιο, δεν διακρίνω την ίδια ψυχική ηρεμία που διακατέχει εμένα. Βέβαια, ο χαρακτήρας του δεν ήταν ποτέ έτσι, οπότε δεν έχω καμία απαίτηση να γίνει. Μου αρκεί που θέλει να περνάει χρόνο μαζί μου και τον ευχαριστεί αυτό.
«Θα πας στο Νοσοκομείο σήμερα;» με ρωτάει όταν η σερβιτόρα αφήνει τα ροφήματά μας.
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά. «Δεν χρειάζεται, θα είναι μια χαρά», δηλώνω μα περισσότερο το λέω στον εαυτό μου. Ο Daniel μου ξεκαθάρισε πως δεν έχω λόγο να τον επισκέπτομαι και σκοπεύω να σεβαστώ την επιθυμία του. Εξάλλου, κατά κάποιον τρόπο εγώ ευθύνομαι που βρέθηκε εκεί.
Γνέφει και χαίρομαι που δεν εκφράζει την αποστροφή του προς το πρόσωπο του πρώην μου. «Σκεφτόμασταν με τη Vinny μήπως κανονίζαμε κάτι το βράδυ, όλοι μαζί», προτείνει. «Η Rose με το μπαμπά μου είπαν πως θα βγουν, οπότε θα έχουμε το σπίτι δικό μας».
Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να δω το Brad. Τον συναντώ στις διαλέξεις και στην καφετέρια, όμως δεν έχουμε χρόνο πέρα από μερικά αστεία ή τυπικά σχόλια για το μάθημα. Από την άλλη, τη Vinny τη συναντώ μόνο στη δουλειά στο βιβλιοπωλείο ή μερικές φορές στο Πανεπιστήμιο όταν μιλάει με το φίλο μου. «Πολύ καλή ιδέα», συμφωνώ σκεπτόμενη πως χρειαζόμαστε όλοι αυτή τη συνάντηση επειδή έχουμε απομακρυνθεί τελευταία, ο καθένας απασχολούμενος από τα δικά του θέματα.
«Ωραία, θα το κανονίσω», λέει με ένα στραβό χαμόγελο.
«Δεν ήξερα ότι ήθελες τόσο πολύ να δεις το Brad», τον ειρωνεύομαι και εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το σαρκασμό του.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
