Let Me In

59.~I Like You~

{Damon's POV}

Αργά το απόγευμα, καταφέρνω επιτέλους να παίξω ολόκληρο το τραγούδι στην ηλεκτρική κιθάρα που μου δάνεισε ο Craig από τότε που ξεκινήσαμε τις πρόβες, επειδή έχω χρόνια να αγγίξω τη δική μου με αποτέλεσμα οι νότες να βγαίνουν απαρχαιωμένες. Ευτυχώς, μπόρεσα να μελετήσω το κομμάτι χωρίς να με ενοχλήσει κάποιος· αφού ο μπαμπάς μου δουλεύει και η Jane με τη μητέρα της πήγαν στο κέντρο για καφέ.

Αφήνω την κιθάρα πάνω στο κρεβάτι μου και κατεβαίνω ως την κουζίνα με βαριά βήματα. Αμφιταλλαντεύομαι για λίγο στις φτέρνες μου για το αν πρέπει να φτιάξω κάτι για να φάω, αλλά τελικά αποφασίζω ότι δεν πεινάω τόσο πολύ. Έτσι κι αλλιώς, βαριέμαι απίστευτα για να μπω σε αυτή τη διαδικασία, οπότε επιστρέφω στο σαλόνι.

Το σπίτι είναι τόσο ήσυχο, λες και πρωταγωνιστώ σε ταινία θρίλερ· όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν μου αρέσει αυτός ο ρόλος πρώτη φορά στη ζωή μου. Ανυπομονούσα για τη στιγμή που ο πατέρας μου θα έφευγε και θα είχα άπλετο χρόνο με τον εαυτό μου, αλλά πλέον –ίσως επειδή εν μέρει έχω συνηθίσει να περιτριγυρίζομαι και από άλλα πρόσωπα– δεν με συναρπάζει καθόλου η ιδέα. 

Στέλνω μερικά μηνύματα στη Vinny με σκοπό να την πειράξω και χαμογελάω μόνος μου δείχνοντας απίστευτα προβληματικός. Φυσικά, εκείνη δεν απαντάει αφού βρίσκεται ακόμα με το Brad και, Χριστέ μου, δε θέλω πραγματικά να ξέρω με τί απασχολούνται τόσες ώρες. Θα μπορούσα να της τηλεφωνήσω και να της χαλάσω τη στιγμή, όπως έχω κάνει χιλιάδες φορές στο παρελθόν, αλλά σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτό. Αυτή τη φορά φαίνεται ότι είναι κάτι σοβαρό που την κάνει ευτυχισμένη και δε θέλω να φερθώ σαν μαλάκας επειδή δεν έτυχε να έχω ποτέ κάτι τέτοιο στη ζωή μου.

Εκείνη τη στιγμή, σαν απάντηση σε μια ευχή που δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτώ, η εξώπορτα ανοίγει απρόσμενα και εισέρχεται μέσα η Rose με τη Jane. Τα πανωφόρια τους είναι βρεγμένα, όπως και τα μαλλιά τους.

«Τι βροχή ήταν αυτή!» αναφωνεί η μαμά της και μαζεύει τα μαλλιά της σε έναν πρόχειρο κότσο πριν τα μάτια της προσγειωθούν πάνω μου. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της. «Damon, δε σε πρόσεξα. Πώς είσαι;» ρωτάει με ειλικρινές ενδιαφέρον.

«Μια χαρά», απαντάω και μετακινώ το βλέμμα μου στην ξανθιά κοπέλα που κάθεται δίπλα από την πόρτα διατηρώντας μια απόσταση ασφαλείας. Με παρατηρεί, αλλά αμέσως στρέφει την προσοχή της στο μουσκεμένο μπουφάν της. «Εσείς όχι και τόσο», σχολιάζω.