Ούτε που κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος χθες το βράδυ. Ευτυχώς είχα ρυθμίσει το ξυπνητήρι, το οποίο είναι αυτό που με ενημερώνει ότι πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.
Με καταπιεσμένο άγχος και ενθουσιασμό αρχίζω τις ετοιμασίες για την πρώτη μου μέρα στο Πανεπιστήμιο. Ντύνομαι καθημερινά, αφού ποτέ δεν προσπαθώ ιδιαίτερα για την εμφάνισή μου. Ωστόσο φροντίζω να είναι όλα τα ρούχα μου σιδερομένα και τα μαλλιά μου καλοχτενισμένα. Παίρνω την τσάντα μου, που περιέχει όλα τα απαραίτητα, και κατεβαίνω τις σκάλες.
«Καλημέρα!» αναφωνώ και το ζευγάρι στην κουζίνα σπεύδει να απαντήσει.
«Έτοιμη, Jane;» ρωτάει η μαμά μου χαϊδεύοντας την πλάτη μου. Γνέφω ως απάντηση και προσθέτει: «Θέλεις να σε πάω εγώ;».
«Όχι, θα πάω με τα πόδια, είναι κοντά έτσι κι αλλιώς. Δεν προλαβαίνω να φάω πρωινό, πρέπει να φύγω», λέω γρήγορα και τους αποχαιρετώ με ένα κούνημα του χεριού μου.
«Jane», σταματάει τα βήματά μου η φωνή του Jason. «Θα μπορούσε να σε πάει ο Damon, στο ίδιο Πανεπιστήμιο θα πάτε», προτείνει.
«Όχι», λέω την ίδια στιγμή με μια άλλη φωνή. Γυρίζω για να δω τον προκατειλημμένο μελαχρινό άντρα να κατεβαίνει τις σκάλες. Προφανώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί και να κάνει σπουδαία είσοδο!
«Δεν χρειάζεται, θα περπατήσω», προσπαθώ να φανώ ευγενική και προχωράω προς την έξοδο.
Βγαίνω έξω και βρίσκω την ευκαιρία να κλέψω μερικά λεπτά από το πρόγραμμά μου για να στείλω μήνυμα στο αγόρι μου. Γράφω: Ευχήσου μου καλή τύχη, και το στέλνω. Η απάντηση έρχεται γρήγορα με αυτό που του ζητάω να μου πει συνοδευόμενο από μία κόκκινη καρδιά. Χαμογελάω αυθόρμητα στην οθόνη.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινώ να βηματίζω προς το κτήριο που κατά βάθος με τρομάζει. Τη στιγμή, όμως, που είμαι έτοιμη να βάλω τα ακουστικά στα αυτιά μου και να χαθώ σε έναν άλλο κόσμο, ακούω μια φωνή.
«Εε!» φωνάζει και γυρίζω τρομαγμένη προς τα εκεί που ακούω τον άνδρα. Ξαφνιάζομαι όταν αντικρίζω τον Damon να μου κουνάει το χέρι του για να πάω προς το μέρος του.
Στηρίζω καλύτερα την τσάντα στους ώμους μου και πλησιάζω με σφιγμένο σαγόνι προς το μέρος του. «Τι θες;» λέω απειλητικά.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
