Το υπόλοιπο του Σαββάτου περνάει ήρεμα, αλλά και γρήγορα ταυτόχρονα. Η βόλτα με τον Bradley ήταν ό,τι χρειαζόμασταν –χαρούμενο κλίμα με έντονα γέλια.
Το πρωινό της Κυριακής, όμως, είναι το δυσκολότερο.
Τυλίγω τα άκαμπτα χέρια μου γύρω από τον κορμό του εκτελώντας ακούσια μια αγκαλιά. Όσο και να θέλω να βρίσκομαι σε αυτή τη θέση, σήμερα είναι διαφορετικά.
Το απαλό, χειμωνιάτικο πλέον, αεράκι φυσάει γύρω μας, αλλά φαίνεται λες και δε μας αγγίζει. Η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα απωθεί ακόμα και τον ίδιο τον άνεμο.
«Θα περάσει γρήγορα ο καιρός», προσπαθεί να με καθησυχάσει χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
«Το εύχομαι», ψιθυρίζω στο στήθος του, χωρίς να γνωρίζω αν η ένταση είναι αρκετή ώστε να με ακούσει. Παρόλα αυτά θεωρώ πως αισθάνεται τα λόγια μου ακόμα και αν δεν φτάνουν στα αυτιά του.
«Να προσέχεις, Jane», μου λέει και φιλάει το πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Λέξεις που κρύβουν βαθύτερες σημασίες υπενθυμίζοντάς μου την θυμωμένη όψη του.
«Κι εσύ». Τον σφίγγω λίγο περισσότερο και, έπειτα, σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάω κατάματα.
Ένα γλυκό χαμόγελο ομορφαίνει ακόμα πιο πολύ το θαυμαστό πρόσωπό του. Είχα συνηθίσει να το αντικρίζω σε καθημερινή βάση, όμως τώρα κάθε αποχαιρετησμός φαντάζει πιο επώδυνος από τον προηγούμενο.
Με φιλάει στο στόμα σύντομα, πιθανόν θέλοντας να μην παρασυρθεί και παρεκκλίνει από το πρόγραμμά του, και ξεκολλάει το σώμα του από το δικό μου. Αμέσως, ο αέρας με τραβάει κοντά του παγώνοντας το κορμί μου και απομακρύνοντάς με ολοένα και περισσότερο από την οικεία ζεστασιά του αγοριού μου.
Νομίζω ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες ακόμα πριν μπει στο αυτοκίνητό του. Αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε κατάσταση ύπνωσης –αδύναμη να συνειδητοποιήσω τις πράξεις μου.
Το μόνο που κλονίζει τον εγκέφαλό μου και τον κάνει να επιστρέψει στην πραγματικότητα είναι το πλέον άδειο δρομάκι έξω από το σπίτι του Jason. Είμαι βέβαιη πως επτά ημέρες θα περάσουν βασανιστικά, κάνοντάς με να ευχηθώ ξανά να μην είχα εγκαταλείψει τόσο εύκολα το Λονδίνο.
Επιστρέφω στο σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ πιάνοντας μηχανικά στα χέρια μου το τηλεκοντρόλ. Προσπερνάω τα κανάλια εναλλάσσοντας τους δημοσιογράφους, χωρίς να θέλω πραγματικά να παρακολουθήσω κάποια εκπομπή.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
