Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο πλέον άδειο μου δωμάτιο. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι πριν ζούσα εδώ. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα μου και κατεβάζω την τελευταία κούτα στο αυτοκίνητο.
«Έτοιμη;» ρωτάει και γνέφω ελπίζοντας να εννοεί τα πράγματά μου, διότι ψυχικά δεν νιώθω καθόλου έτοιμη.
Κάθομαι στη θέση του συνοδηγού χωρίς να ρίξω δεύτερη ματιά στο διώροφο σπίτι μου που στέκεται κομψό στην άκρη του πεζοδρομίου. Δεν είναι πια δικό μου, δεν μου επιτρέπεται να το αποκαλώ έτσι.
«Μίλησες με τον Daniel;» ρωτάει η μαμά μου μόλις βγαίνει στον κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Θα μου λείψει αυτή η μουντή πόλη.
«Ναι, ήθελε πολύ να έρθει να με χαιρετήσει, αλλά έπρεπε να μείνει με τον πατέρα του», απαντάω και τρίβω τα δάχτυλά μου. Δεν ξέρω πότε θα τον δω πάλι κι αυτή η σκέψη δημιουργεί ένα παράξενο αίσθημα στο στήθος μου.
Βάζω μουσική για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Τραγουδάω με τη μητέρα μου όλα τα κομμάτια που ακούγονται από το ραδιόφωνο και προσπαθούμε να αντιγράψουμε τη φωνή των καλλιτεχνών. Γελάμε και σχεδόν ξεχνάω την μετακόμιση και όλα όσα με βαραίνουν.
Δυόμιση ώρες μετά μπαίνουμε στην πόλη του Μπέρμιγχαμ. Μου φαίνεται διαφορετική, ξένη, σαν να εισήλθα σε άλλη χώρα ή ήπειρο. Δεν έχω φύγει ποτέ από το Λονδίνο κι αν περνούσε από το χέρι μου ίσως να μην το εγκατέλειπα και ποτέ.
Δέκα λεπτά αργότερα φτάνουμε έξω από ένα αρκετά μεγάλο, διώροφο σπίτι. Υπάρχουν λουλούδια γύρω του και δεν μπορώ παρά να ενθουσιαστώ από το εξωτερικό του.
Μόλις βγαίνω έξω η πόρτα ανοίγει και ένας μελαχρινός άνδρας με γοητευτικό χαμόγελο έρχεται βιαστικά προς το μέρος μας. Είναι ψηλός και αρκετά όμορφος. Έχω καιρό να δω τον Jason και κάθε φορά μου φαίνεται όλο και πιο ελκυστικός.
«Ήρθατε!» αναφωνεί. Με πλησιάζει και μου χαϊδεύει τον ώμο. «Χαίρομαι πολύ που αποφάσισες να έρθεις, Jane. Σου υπόσχομαι ότι θα σου αρέσει πολύ το Μπέρμιγχαμ».
«Το ελπίζω», ψιθυρίζω και χαμογελάω για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.
Μετά, πηγαίνει προς το μέρος της μαμάς μου και την αγκαλιάζει σφιχτά, όλο αγάπη και συμπάθεια. Μας βοηθάει με τις κούτες και τις βαλίτσες ώστε να βολευτούμε, στη συνέχεια, στα δωμάτια.
«Το δικό σου, Jane, είναι στον πάνω όροφο, στο τέλος του διαδρόμου», με πληροφορεί κι εγώ βιάζομαι να ανέβω και να τακτοποιήσω τα υπάρχοντά μου.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
