Αλλάζω συνεχώς κανάλια στην τηλεόραση της μικρής κατοικίας μου στο Μπέρμιγχαμ. Έχει χιονίσει και παρόλο που όλος ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους για να απολαύσει αυτό το φαινόμενο, εγώ προτιμώ να χαζεύω τις εναλλασσόμενες φιγούρες. Ο Bradley επέμενε να πάμε μια βόλτα, όμως η διάθεσή μου δεν υποστηρίζει αυτή την απόφαση.
Με έχει επηρεάσει περισσότερο απ' όσο συνήθως ο αποχαιρετισμός μου με το Daniel την προηγούμενη μέρα. Το γεγονός ότι θα περάσουμε χωριστά την πρωτοχρονιά επιβεβαιώνει τους φόβους μου· τίποτα δε θα είναι όπως πριν.
Ακούω τις μπότες του Damon ενάντια στο ξύλο της σκάλας. Δε δίνω σημασία, αφού η παρουσία του πια αποτελεί καθημερινότητά μου.
«Ακόμα εδώ κάθεσαι;» σχολιάζει. «Πήγαινε να παίξεις λίγο με τα χιόνια».
Δεν αντιδρώ στα λόγια του. Εκείνος απομακρύνεται μέχρι την κουζίνα και επιστρέφει ξανά στο σαλόνι. Κρατάει ένα κομμάτι κέικ στο χέρι του και παρατηρεί την τηλεόραση, όπου συνεχίζω ακάθεκτα να αλλάζω κανάλια.
Γυρίζει προς το μέρος μου με ένα ερωτηματικό και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο ύφος. Αποφεύγω το βλέμμα του και εστιάζω στις κινούμενες εικόνες μπροστά μου.
«Άστο πια!» λέει επιθετικά και μου τραβάει το τηλεκοντρόλ από τα χέρια. «Έλεος».
Ανασηκώνω την πλάτη μου από τον καναπέ και από το βάρος που με καταπλακώνει, αντιλαμβάνομαι ότι κάθομαι αρκετή ώρα έτσι. Τον κοιτάω εχθρικά. «Τι θέλεις;» απαιτώ να μάθω.
«Να σταματήσεις να κλαις το μακαρίτη», μου λέει και σβήνει την τηλεόραση.
Σφίγγω τις γροθιές μου διακατεχόμενη από ένα γνωστό κύμα θυμού. Τη στιγμή, όμως, που είμαι έτοιμη να αντικρούσω τα λεγόμενά του, η πόρτα της εισόδου ανοίγει σταματώντας με.
Οι γονείς μας μπαίνουν μέσα με νιφάδες χιονιού πάνω στα ζεστά ρούχα τους. Διακρίνουν την ένταση μεταξύ μας, αλλά δεν σχολιάζουν κάτι. Χαμογελούν εύθυμα, τόσο που φτάνει στα επίπεδα του υπόπτου.
«Τι έγινε;» ρωτάει ο Damon με σηκωμένο φρύδι. «Μούδιασε το χαμόγελο από το κρύο;».
Γελάνε. «Έχουμε να σας ανακοινώσουμε κάτι», αρχίζει ο Jason.
«Ωχ», λέμε ταυτόχρονα με το μαυροντυμένο άνδρα, γνωρίζοντας πώς έχουν καταλήξει πολλές φορές αυτές οι ανακοινώσεις. Κάνω στην άκρη αφήνοντάς του χώρο να καθίσει δίπλα μου.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
