Η μητέρα μου μας έχει καλέσει για φαγητό εδώ και μία ώρα, ωστόσο δυσκολεύομαι απίστευτα να σηκωθώ από αυτό το παγκάκι. Μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση των χεριών του γύρω μου και η αναπνοή του να χτυπάει το πρόσωπό μου.
«Πρέπει να γυρίσουμε», προσπαθεί να με πείσει, αλλά δεν κάνει καμία κίνηση για να υποστηρίξει αυτή του την πρόταση.
Θάβω το κεφάλι μου στο κενό ανάμεσα στο λαιμό και τον ώμο του. Η γλυκιά, ανδρική κολόνια του μου θυμίζει το σπίτι μου. Ο χώρος είχε σχεδόν αποθηκεύσει αυτό το άρωμα, αφού οι επισκέψεις του ήταν αρκετά συχνές. Κάτι που κάνει ακόμα πιο δύσκολο να συνηθίσω να τον βλέπω μόνο τα σαββατοκύριακα.
«Jane;» ακούω μια ψιθυριστή φωνή. Σηκώνω το κεφάλι και αντικρίζω τον Bradley με αθλητικά ρούχα, πιθανόν είχε πάει για τρέξιμο. «Ευτυχώς είσαι εσύ, θα ένιωθα πολύ άβολα εάν έκανα λάθος», γελάει και με πλησιάζει.
Αμέσως σηκώνομαι και τον αγκαλιάζω. Τολμώ να τον αποκαλώ φίλο μου και αν γινόταν θα τον ευχαριστούσα κάθε μέρα που με έχει κάνει να νιώσω άνετα σε αυτή την πόλη.
«Δεν περίμενα να σε βρω εδώ τέτοια ώρα. Συνήθως η γειτονιά είναι άδεια, γι'αυτό πηγαίνω για τρέξιμο τώρα», εξηγεί και βγάζει το ακουστικό από το αυτί του.
«Έχω βγει βόλτα», απαντάω και κάνω ένα βήμα πίσω για να μπορέσω να συστήσω τους δύο άνδρες. «Brad, από εδώ το αγόρι μου που σου έλεγα, ο Daniel».
Ευγενικοί και οι δύο, φορώντας το καλύτερο χαμόγελό τους, δίνουν τα χέρια χαρούμενοι για τη γνωριμία.
«Λοιπόν, τι θα λέγατε να πάμε για καφέ αύριο αν δεν έχετε κανονίσει κάτι;» προτείνει. Ξαφνιάζομαι ευχάριστα, θέλει να μας κάνει να νιώσουμε άνετα και το εκτιμώ αφάνταστα.
Χαμογελάω, τόσο που νιώθω τα ζυγωματικά μου να πονούν. «Φυσικά!».
Τον αποχαιρετάμε και τον βλέπουμε να φεύγει τρέχοντας για να συνεχίσει τον αθλητισμό του. Στέκομαι μπροστά από το αγόρι μου και πιάνω τα χέρια του μέσα στα δικά μου. Χαϊδεύω το απαλό δέρμα του με τους αντίχειρές μου και παρατηρώ το πρόσωπό του, επιθυμώντας να απομνημονεύσω κάθε μικρή λεπτομέρεια.
«Δεν σε πειράζει, έτσι;» ρωτάω για να ζητήσω επιβεβαίωση για την πρόταση που βιάστηκα να δεχτώ.
«Καθόλου. Θέλω να τον γνωρίσω, φάνηκε πολύ συμπαθητικός», με καθησυχάζει και σηκώνεται και αυτός όρθιος.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
