Let Me In

55.~Close Your Eyes~

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες, τουλάχιστον έτσι δείχνει η ημερομηνία στο κινητό μου. Προσωπικά, οι ώρες που περνούν δεν έχουν καμία επίδραση πάνω μου, όλα μοιάζουν ίδια σαν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο πόνου.

Τα πρωινά, κάθομαι στο δωμάτιό μου και περνάω τις σημειώσεις από το Πανεπιστήμιο που μου στέλνει ο Bradley, επειδή δεν έχω καμία όρεξη να βγω και να περπατήσω μέχρι εκεί. Αποφεύγω τις ερωτήσεις του σχετικά με το αν είμαι καλά και ακούω μουσική σχεδόν όλη την ημέρα. Μερικά τραγούδια μού θυμίζουν κάποιες στιγμές μας, όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει, απλά πατάω παράληψη και συνεχίζω τη ρουτίνα μου.

Όταν δεν έχω διάβασμα φτιάχνω γλυκά με τη μαμά μου ή μόνη μου, ή βλέπω ηλίθιες εκπομπές στην τηλεόραση για να απασχολώ το μυαλό μου. Ξέρω ότι δεν είναι η πιο έξυπνη κίνηση να αποφεύγω το γεγονός, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να μην καταρρεύσω -χωρίς βέβαια να χάνω την ευκαιρία να βρίζω τον εαυτό μου πολλές φορές μέσα στην ημέρα.

Τα βράδια, όμως, είναι τα πιο δύσκολα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω ή να του αφήσω ένα μήνυμα, διότι όσο κοιτούσα το σκοτεινό ταβάνι του δωματίου μου, τόσο συνειδητοποιούσα πόσα πράγματα δεν είχα πει ή κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω καταφέρει, ωστόσο, να αντισταθώ σε αυτή την παρόρμηση επειδή δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Κάθε φορά που στρέφω το βλέμμα μου στην πόρτα, με κατακλύζουν οι αναμνήσεις από την ημέρα που έφυγε και παλεύω να διώξω τον πόνο στο στήθος μου. Εγώ ευθύνομαι και δεν έχω κανένα δικαίωμα να παριστάνω ότι είμαι περισσότερο πληγωμένη από εκείνον.

Έτσι, τέσσερις ημέρες μετά βρίσκομαι στην κουζίνα και προσπαθώ να τυλίξω με γεωμετρική ακρίβεια τον κορμό που έφτιαξα. Ο Jason παραπονιέται εύθυμα για τα γλυκά που φτιάχνω καθημερινά λέγοντας πως θα χρειαστεί μεγαλύτερο νούμερο στη στολή του. Όμως, από μικρή, όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, η μητέρα μου για να διώξει τη θλίψη της αφιέρωνε πολλές ώρες στην κουζίνα και πάντα τη βοηθούσα, έτσι, σύντομα συνειδητοποίησα πως η μαγειρική είναι ιδανική για να σε αποσπάσει από τέτοιου είδους καταστάσεις. Οπότε, κάθε φορά που αισθανόμουν πιεσμένη, αγχωμένη, λυπημένη και όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κατέφευγα στην κουζίνα.

Εκείνη τη στιγμή, ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας και βρίζω από μέσα μου. Περιμένω λίγο μήπως ο Damon εμφανιστεί από τις σκάλες και ανοίξει, αλλά όταν ο ήχος επαναλαμβάνεται και δεύτερη φορά αναγκάζομαι να πάω προς τα εκεί. Ανοίγω με τον αγκώνα μου και ξαφνιάζομαι στην όψη του φίλου μου που περιμένει στο κατώφλι.