{Damon's POV}
Εκείνο το βράδυ
Η μπύρα στο χέρι μου έχει ζεσταθεί, ωστόσο την πίνω έτσι κι αλλιώς. Τσαλακώνω το κουτάκι στην παλάμη μου και το πετάω κάτω.
«Τελικά, τι θα κάνεις με τις οικογενειακές διακοπές;» με ρωτάει η Vinny ξεψαχνίζοντας τα μπλε μαλλιά της.
«Θα πάω», ξεφυσάω. «Φεύγουμε αύριο το απόγευμα». Δεν μ'αρέσει η ιδέα, αλλά ταυτόχρονα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα διασκεδάσω, προκαλώντας το θυμό εκείνου του φλώρου.
Έχω ξαπλώσει στο παγκάκι κοιτώντας τον ουρανό από το πάρκο κοντά στο σπίτι μου. Έχω καιρό να το κάνω αυτό, να χαλαρώσω με τη μοναδική φίλη μου πίνοντας μπύρες. Μπορεί μερικές φορές να μου σπάει τα νεύρα –όπως όλοι– αλλά παραμένει φίλη μου.
«Βαρέθηκα εδώ ρε φίλε!» μουγκρίζει και ξαπλώνει στο γρασίδι του πάρκου. Τα μαλλιά της χύνονται γύρω από το πρόσωπό της, δημιουργώντας έναν πολύχρωμο –αποκρουστικό σε εμένα– πίνακα.
«Τι θες να κάνουμε;» ρωτάω. Αυτή τη φορά σηκώνω την πλάτη μου από το ξύλινο παγκάκι και την κοιτάω, περιμένοντας κάποια πρόταση που θα με ενθουσιάσει.
«Το Πανεπιστήμιο κάνει πάρτι σήμερα», μου λέει και χαμογελάει παριστάνοντας την αθώα, κάτι που δεν είναι.
«Ξέχνα το», την απορρίπτω αμέσως. Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένη ήταν η Jane γι'αυτό το ηλίθιο πάρτι, τόσο που δεν με έβλεπε. Δε θέλω να βρεθώ ξανά στο ίδιο μέρος μαζί της, πέρα από το σπίτι. Δεν πρέπει.
«Έλα ρε! Μην είσαι ξενέρωτος! Θα έχει τσάμπα ποτά και γκόμενες. Τι άλλο θες για να σε πείσω;». Πλέον έχει σηκωθεί όρθια και με τραβάει από το χέρι με μανία.
«Από πότε σου αρέσουν αυτές οι μαλακίες;» ρωτάω αναφερόμενος στο πάρτι. Είναι η πιο απαίσια εκδήλωση με την πιο απαίσια μουσική. Μεθυσμένοι, καυλωμένοι μαλάκες.
«Από τότε που βαρέθηκα να βλέπω έτσι τη γαμημένη φάτσα σου». Έχει καταφέρει να με σηκώσει από την αναπαυτική μου θέση και με τραβάει σε όλο το πάρκο σαν πεντάχρονη κόρη που ζητάει γλειφιτζούρι.
«Πώς έτσι;» λέω και τραβάω το χέρι μου από το δικό της. Στεκόμαστε στη μέση του δρόμου, που για καλή μας τύχη είναι άδειος αυτή την ώρα.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
