Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου την επόμενη μέρα. Νιώθω να κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες που αν ο ήλιος είχε ήδη δύσει δε θα με παραξεύνε καθόλου, αλλά συνεχίζω να αισθάνομαι κουρασμένη.
Μουγκρίζω και σηκώνω την πλάτη μου από το απαλό στρώμα. Τα πόδια μου κρέμονται κάτω από το κρεβάτι και αποφασίζω να τεντωθώ καλά καλά πριν σταθώ όρθια.
Μέχρι που ανακαλύπτω κάτι αλλόκοτο και μαύρο στο δωμάτιό μου. Μαζεύομαι και σαν να ετοιμάζομαι να απενεργοποιήσω κάποια βόμβα, πλησιάζω το ύφασμα που βρίσκεται κουβαριασμένο σε μια γωνιά.
Το σηκώνω και το επεξεργάζομαι ύποπτα, ώσπου να καταλάβω τι είναι. Η πετσέτα του Damon.
«Ω Θεέ μου», μουρμουρίζω.
Ανακαλώ τη χθεσινή νύχτα στο αγουροξυπνημένο μου μυαλό. Η μνήμη μου σταματάει στο μπαλκόνι, ενώ παρακολουθούσα τον ήλιο να χάνεται στα βάθη του ωκεανού. Πιθανόν με πήρε ο ύπνος έξω, όμως πώς βρέθηκα εδώ και μάλιστα με την πετσέτα του Damon στο πάτωμά μου;
Ακούω την πόρτα να ανοίγει και αντανακλαστικά κάθομαι πάνω της, για να μην την προσέξει κανείς.
«Jane, τι κάνεις εκεί κάτω;» ρωτάει η μαμά μου τη στιγμή που με αντικρίζει. Πλησιάζει για να με βοηθήσει, αλλά σηκώνω το χέρι μου για να δείξω ότι είμαι καλά.
«Έκανα λίγη γυμναστική», απαντάω και το υποσυνείδητό μου απορεί γιατί λέω ψέματα. Τι θα μπορούσε να υποθέσει για μια πετσέτα;
«Ωραία, αφού είσαι ξύπνια γιατί δεν έρχεσαι λίγο κάτω;» μου προτείνει και έπειτα φεύγει, κάτι που δεν μου αφήνει επιλογή από το να συμφωνήσω στα λόγια της.
Διπλώνω την πετσέτα και την αφήνω στην καρέκλα στο μπαλκόνι. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου να κάνω μια συζήτηση με τον Damon σχετικά με αυτό.
Κατεβαίνω τις σκάλες και πηγαίνω στην κουζίνα, όπου ανακαλύπτω για άλλη μια φορά την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Όταν είμαστε και οι τέσσερις στο ίδιο τραπέζι, πάντα κάτι πηγαίνει λάθος.
«Λοιπόν», ξεκινάει ο Jason, «εγώ και η Rose λέμε να πάμε μια βόλτα».
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι απέναντί μου και διαπιστώνω ότι είναι ήδη έξι το απόγευμα. Πόσες ώρες κοιμάμαι;
«Ωραιά, καλά να περάσετε», πετάει ο Damon, που παρά το ειρωνικό του ύφος είπε κάτι αισιόδοξο. «Κι εγώ έχω κανονίσει οπότε πρέπει να φύγω».
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
