{Jane's POV}
Έχει περάσει ήδη μία μέρα από τότε που έφυγε ο Daniel για να επιστρέψει στο Λονδίνο. Ξημερώνει Τρίτη, η τελευταία εβδομάδα αυτής της χρονιάς που θα αναγκαστώ να κάνω τη διαδρομή ως το Πανεπιστήμιο. Παραδόξως ξυπνάω με ευχάριστη διάθεση.
Το σπίτι είναι στολισμένο, κυριαρχεί μια εύφορη ατμόσφαιρα και δεν μπορώ παρά να είμαι χαμογελαστή. Πίνω το τσάι μου με τη μαμά μου, η οποία μου ανακοινώνει πως πήρε τη δουλειά που είχε ζητήσει, και συζητάμε για τα δώρα των Χριστουγέννων.
«Θα πας στο Λονδίνο το Σαββατοκύριακο;» με ρωτάει βάζοντας τα φλυτζάνια στο νεροχύτη. Φρόντισα να ξυπνήσω αρκετά νωρίς για να απολαύσω λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί της, όπως παλιά.
«Δεν ξέρω, γιατί;» ρωτάω. Με παραξενεύει, οπότε συνοφρυώνομαι για να το δείξω.
«Ο Daniel είπε πως δε θα έρθει στο Μπέρμιγχαμ για τα Χριστούγεννα, επειδή θα τον επισκεφτεί μια φίλη του από την Αμερική», μου λέει και αφήνει το νερό να τρέξει πάνω στα χέρια της.
Σχηματίζω το όμικρον με τα χείλη μου. Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει ότι η παιδική του φίλη θα ερχόταν να τον δει στις γιορτές. Μου είχε προτείνει να πάω και θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να τη γνωρίσω επιτέλους. Από την άλλη, βέβαια, είναι η πρώτη φορά που γνωρίζω μια οικογένεια.
«Δεν ξέρω», επαναλαμβάνω και κατεβάζω το βλέμμα στα χέρια μου.
Ο Jason βγαίνει από το πίσω δωμάτιο και αμέσως κάνει την παρουσία του αισθητή. Φοράει τα ρούχα της δουλειάς του –ως σεκιούριτι– και μας καλημερίζει με το όμορφο χαμόγελό του. Βάζει το όπλο του στη θήκη και αργά συνειδητοποιώ πως τόσο καιρό έχουμε κάτι τέτοιο μέσα στο σπίτι.
«Τι λένε τα κορίτσια;». Γελάει και αφήνει ένα μικρό φιλί στο μάγουλο της μαμάς μου. Είναι κάτι τόσο γλυκό και διόλου αποκρουστικό.
«Η Jane σκέφτεται να πάει στο Λονδίνο για Χριστούγεννα», απαντάει η μαμά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί, όμως αφήνω τη μαμά μου να μιλήσει.
Ο Jason γυρίζει προς το μέρος μου, καθόλου προσβεβλημένος ή θυμωμένος που ενδέχεται να φύγω το Σαββατοκύριακο, αντίθετα με εμψυχώνει να πράξω αυτό που πραγματικά θέλω.
«Σου αξίζουν μερικές διακοπές», μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Καταλαβαίνω αμέσως τι εννοεί και γελάω αμήχανα. Όντως χρειάζομαι, σκέφτομαι και καταλήγω σιγά σιγά στο σενάριο της διαφυγής.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
