{Jane's POV}
Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που γύρισα από το Πόρτισχεντ και ομολογώ πως αισθάνομαι ανακουφισμένη. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι δεν είναι αποπνικτική και νιώθω επιτέλους να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου.
Κάθομαι σε μια καφετέρια στο κέντρο του Μπέρμιγχαμ και ανακατεύω με ένα κουταλάκι το ζεστό τσάι μου. Είναι από τις λίγες φορές που κάθομαι μόνη μου και οι σκέψεις μου δεν οργιάζουν. Αντίθετα, νιώθω ήρεμη και απολαμβάνω την ησυχία του μαγαζιού και τη φιλική διάθεση των σερβιτόρων.
«Συγγνώμη που άργησα», αναφωνεί ασθμαίνοντας ο Brad και σκύβει για να με φιλήσει στο μάγουλο. «Χαρούμενα γενέθλια, Jane!» λέει αγκαλιάζοντάς με.
Χαμογελάω ντροπαλά πάνω στον ώμο του. «Σε ευχαριστώ πολύ».
Κάνει ένα βήμα πίσω και αρχίζει να βγάζει το ζεστό μπουφάν και το κασκόλ του. Κάθεται στην καρέκλα απέναντί μου και δίνει την παραγγελία του στην ευγενική σερβιτόρα. Μοιάζει εξαιρετικά χαρούμενος και το κοκκίνισμα στα μάγουλά του λόγω του κρύου τον κάνει να δείχνει αξιολάτρευτος.
«Πώς είσαι;» με ρωτάει σταυρώνοντας τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
«Πολύ καλά», δηλώνω. «Θα έρθει ο Daniel σήμερα», ανακοινώνω λες και αυτό εξηγεί γιατί είμαι καλά.
«Πώς τα πάτε;» ζητάει να μάθει με ένα αμυδρό μειδίαμα.
Ανασηκώνω τους ώμους. «Καλύτερα, νομίζω. Μιλάμε κανονικά από τότε που γύρισα και ελπίζω να ξεπεράσαμε ό,τι κι αν ήταν αυτό».
«Με το Damon;» ρωτάει τη στιγμή που η σερβιτόρα φέρνει το δικό του ρόφημα. Την ευχαριστεί και παρατηρεί αμήχανα τους ατμούς που βγαίνουν από την κούπα του.
«Δεν έχουμε μιλήσει ιδιαίτερα», απαντάω.
Η αλήθεια είναι πως όταν γύρισα προσπάθησε να με πλησιάσει, αλλά κατάφερα να τον αποφύγω. Δε θέλω να βρίσκομαι κοντά του επειδή μόνο έτσι μπορώ να είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Το ζευγάρι που γνώρισα στο Πόρτισχεντ, ο Sam και ο Patrick, με έκαναν να εκτιμήσω αυτό που είχα με το Daniel και να καταλάβω ότι δεν πρόκειται να το βρω σε κανέναν άλλο.
Ο φίλος μου γνέφει και ψάχνει στις τσέπες του μπουφάν του για να βγάλει ένα μικρό, λευκό κουτί. Είναι τυλιγμένο με μια ροζ κορδέλα και δεν μπορώ να κρύψω το ενθουσιασμένο χαμόγελό μου. Το σπρώχνει προς το μέρος μου και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
