Η ώρα είναι οχτώ το απόγευμα της Πέμπτης. Προσέχω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμογελάω ευχαριστημένη. Η ενδυμασία μου παραπέμπει αρκετά σε Χριστούγεννα, ενώ ταυτόχρονα αποκλίνει από τα συνηθισμένα μου.
Γκλίτερ διακρίνεται στο καλσόν και στην πράσινη, εφαρμοστή μπλούζα μου. Τους γλουτούς μου καλύπτει μια εξίσου πράσινη, στενή φούστα που την έχω συνδιάσει με τα γνωστά άρβυλα. Το μακιγιάζ μου είναι απλό: κόκκινο κραγιόν και μαύρο αϊλάινερ.
«Jane, έχει έρθει ο φίλος σου!» φωνάζει η μαμά μου. Χαμογελάω στην αντανάκλασή μου και, αφού πάρω το δερμάτινο μπουφάν μου, κατεβαίνω κάτω.
Ο Brad στέκεται στο σαλόνι με το πιο ευγενικό χαμόγελό του πλέκοντας τα χέρια του μεταξύ τους κάτω από την κοιλιά του. Το κορμί του κοσμεί ένα μπλε κοστούμι και τα μαλλιά του είναι καλοχτενισμένα.
Το βλέμμα του γυρίζει πάνω μου και για λίγο σκοντάφτει πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ζητάει συγγνώμη από τη μαμά μου που συγκρατεί το γέλιο της και έρχεται προς το μέρος μου.
«Ουάου», μου λέει και αυτομάτως κοκκινίζει. Κάνω μια ψεύτικη υπόκλιση και τον αγκαλιάζω στοργικά. «Φεύγουμε;».
«Ναι», λέω και πηγαίνω να χαιρετήσω τη μαμά μου. Της αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο και καθοδηγώ το φίλο μου προς τα έξω.
Επιλέγουμε να πάμε με τα πόδια ως το Πανεπιστήμιο, ώστε σε περίπτωση που πιούμε να μην ανησυχήσουμε για το μεταφορικό μας μέσο. Έτσι κι αλλιώς είναι μια διαδρομή που ξέρουμε και οι δύο να κάνουμε αρκετά καλά.
«Τελικά, τι θα κάνεις με το Λονδίνο;» με ρωτάει, αφού πριν δύο μέρες του είχα μεταφέρει τον προβληματισμό μου.
«Θα φύγω αύριο μαζί με όλη την οικογένεια. Βέβαια, δεν ξέρω αν θα έρθει ο Damon». Σιωπηλά εύχομαι να μην έρθει, ώστε να διασφαλίσω την καλοπέραση όλων μας.
Λεπτά αργότερα, φτάνουμε στο στολισμένο κτήριο του Πανεπιστημίου. Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια κοσμούν κάθε παράθυρο και οι καλοντυμένοι μαθητές εισέρχονται συνεχώς προς την καρδιά του πάρτι.
Ακολουθούμε κι εμείς με τη σειρά μας, κρατώντας ο ένας τον άλλον από το χέρι. Μουσική ξεχύνεται από δύο μεγάλα ηχεία στο κέντρο της αίθουσας. Όλοι χορεύουν και πίνουν, γεγονός που σκοπεύω να κάνω κι εγώ.
Μια κοπέλα με έναν δίσκο γεμάτο πλαστικά ποτήρια περνάει από μπροστά μας και δε χάνω την ευκαιρία να προμηθευτώ δύο. Δίνω το ένα στο φίλο μου και δοκιμάζω το διάφανο υγρό που βρίσκεται μέσα. Καθώς κυλάει στο στομάχι μου, αισθάνομαι μια παράξενη ζεστασιά, η οποία με κάνει να βήξω.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
