{Damon's POV}
Στην αρχή, ήταν δύσκολο –πολύ δύσκολο. Είχα αρχίσει να φθείρω τον εαυτό μου και ο,τι είχε αφήσει πίσω εκείνη φεύγοντας. Μισούσα τους πάντες και είχα τσακωθεί αμέτρητες φορές με τον πατέρα μου για τους πιο ηλίθιους λόγους.
Ένα βράδυ, γυρνάω μεθυσμένος και χτυπημένος από έναν από τους πολλούς καβγάδες που προκαλούσα επίτηδες στα μπαρ για να ξεδίνω. Φυσικά, βοηθούσε εκείνη τη στιγμή αλλά τίποτα σπουδαίο· τίποτα που να την έφερνε πίσω.
Η Rose είχε ξυπνήσει από το θόρυβο που έκανα. «Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;» με είχε ρωτήσει γεμάτη αγάπη και συμπόνια.
Έρχεται κοντά μου για να με βοηθήσει να σταθώ στα πόδια μου. «Εσύ γιατί το κάνεις αυτό;» λέω σέρνοντας τις συλλαβές.
«Γιατί νοιάζομαι για σένα, Damon. Όπως και η Jane». Στο άκουσα του ονόματός της θυμώνω και τραβιέμαι μακριά της.
«Τα καταφέρνω και μόνος μου», μουρμουρίζω και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες. Τα πόδια μου, όμως, είναι τόσο αδύναμα που καταλήγω να παραπατήσω αρκετές φορές. Εκείνη, όμως, βρίσκεται ακόμα εκεί, με τα χέρια απλωμένα σε περίπτωση που πέσω. «Άσε με», της απευθύνω.
«Damon», επιμένει και τη στιγμή που αγγίζει το μπράτσο μου τινάζομαι και τη σπρώχνω. Προσγειώνεται στο πάτωμα και με κοιτάει ελαφρώς τρομαγμένη.
Τρέμω και απολογούμαι βιαστικά πριν τρέξω στο δωμάτιό μου. Νιώθω άσχημα, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Οπότε αποφασίζω το επόμενο πρωί να φύγω από το σπίτι για λίγο καιρό για το καλύτερο όλων.
Η Vinny προθυμοποιείται να με φιλοξενήσει. Από την πρώτη κιόλας μέρα, όμως, το έχω μετανιώσει. Βρίσκομαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους για δύο βδομάδες, γρατσουνώντας την κιθάρα μου και μαγειρεύοντας για να απασχολήσω το μυαλό μου.
«Γύρισα!» φωνάζει μια μέρα καθώς επιστρέφει στο σπίτι. «Έλεος, ακόμα αυτά τα μούτρα έχεις;».
«Δεν με αφήνεις να βγω έξω, τι θες να κάνω;» γκρινιάζω.
«Θα σε άφηνα αν ήξερα ότι δε θα πιεις και δε θα τρέχω στο αστυνομικό τμήμα για να σε μαζέψω. Και ξέρεις πόσο μισώ τους μπάτσους», εξηγεί και έρχεται να κάτσει δίπλα μου στον καναπέ. «Τέλος πάντων, σου έχω ένα καταπληκτικό νέο!» αναφωνεί και χειροκροτεί γεμάτη ενθουσιασμό.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
