Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου με ξυπνούν αμέσως, κυρίως επειδή ο ύπνος μου δεν ήταν βαθύς παρά μια δικαιολογία για να κλειστώ στις σκέψεις μου. Ο Daniel κοιμάται ακόμα δίπλα μου, οπότε γλιστράω αθόρυβα κάτω από το κρεβάτι. Προσέχω ότι φοράω τις πυτζάμες μου, άρα υποθέτω ότι με βοήθησε το αγόρι μου να αλλάξω.
Βγαίνω από το δωμάτιο και περπατάω στις μύτες των ποδιών μου, επειδή το ξύλινο πάτωμα σηματοδοτεί την παρουσία μου. Είναι αρκετά νωρίς για να έχει ξυπνήσει κάποιος τέτοια ώρα Κυριακή και δε θέλω να είμαι ο λόγος που θα συμβεί κάτι τέτοιο. Κατεβαίνω στην κουζίνα και βάζω να βράσω λίγο νερό για το τσάι μου.
Μαζεύω τα μαλλιά μου σε έναν ακατάστατο κότσο και αλοίφω μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα. Δαγκώνω μια μπουκιά και σκέφτομαι για λίγο τη χθεσινή ημέρα. Ίσως ήταν τα καλύτερα γενέθλια από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου· έλαβα πολλά δώρα και ευχές από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και το κλίμα ήταν ευχάριστο.
«Μέρα». Στο άκουσμα της φωνής η μπουκιά που δεν έχει φτάσει ακόμα στο στομάχι μου, στέκεται στο λαιμό μου προκαλώντας μου βήχα. Προσπαθώ να το ελέγξω και, σύντομα, ένα γερό χτύπημα στην πλάτη μου επαναφέρει την τροφή στη σωστή της διαδρομή.
Γυρίζω προς το μέρος του άνδρα και παρατηρώ το μαύρο φούτερ του να καλύπτει τον κορμό του, ενώ μια μαύρη φόρμα σκεπάζει τα ψηλά πόδια του. Τα μαλλιά του πέφτουν ανακατεμένα στο μέτωπό του και τα μπλε μάτια του σχεδόν αρνούνται να με κοιτάξουν.
«Ευχαριστώ», ψελλίζω και εκείνος γνέφει αδιάφορα ανοίγοντας το ψυγείο για να πάρει ένα μπουκάλι χυμό. Πηγαίνει να καθίσει σε μια καρέκλα και βγάζει το κινητό του εστιάζοντας την προσοχή του εκεί. Φτιάχνω το τσάι μου και κάθομαι δίπλα του, φροντίζοντας να διατηρήσω την απόσταση που πρέπει. «Πώς και ξύπνησες τόσο νωρίς;» ρωτάω και για ένα δευτερόλεπτο τα μπλε μάτια του πέφτουν πάνω μου πριν επιστρέψουν πάλι στην οθόνη του.
«Έχω δουλειά», απαντάει αόριστα. Γνέφω λες και η πληροφορία που μοιράστηκε μαζί μου είναι υψίστης σημασίας και συνεχίζω να ανακατεύω το ζεστό ρόφημα στην κούπα μου.
«Damon», τον προσφωνώ με τρεμάμενη φωνή και εκείνος στρέφει το βλέμμα του στο δικό μου. Καθαρίζω το λαιμό μου για να ακουστώ σαν να έχω τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού μου και χαμογελώ στραβά. «Σε ευχαριστώ πολύ για το δώρο». Με κοιτάζει χωρίς να μιλάει και νιώθω ότι χρειάζεται να πω και κάτι ακόμα για να σπάσω αυτή την έντονη οπτική επαφή. «Για την κιθάρα», εξηγώ.
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
