Ένας διαπεραστικός ήχος που θυμίζει κουδούνι πόρτας διαλύει με τη βία τον ύπνο μου. Επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν να με προκαλεί.
Ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να συνηθίσω στο σκοτάδι του σαλονιού. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, διαπιστώνω. Τώρα το κουδούνι συνοδεύεται από γροθιές στην ξύλινη πόρτα.
«Έρχομαι!» φωνάζω μήπως και ο βραδινός επισκέπτης σταματήσει να προκαλεί τόσο θόρυβο.
Γυρίζω το πόμολο και μπροστά μου εμφανίζεται ένας μαυροντυμένος, βρεγμένος άνδρας. Με σπρώχνει και προχωράει στο εσωτερικό, όσο εγώ τον κυνηγάω για να σταματήσει.
Γλιστράω στα νερά που αφήνει στη διαδρομή του ως το σαλόνι και πιάνομαι από τον τοίχο, ενώ ταυτόχρονα ανάβω το φως. Ο χώρος λούζεται από το τεχνητό, κίτρινο φως της λάμπας αναγκάζοντάς με να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Όταν συνηθίζω πλέον βρίσκω την ευκαιρία να παρατηρήσω τον άγνωστο εισβολέα.
Οι μπότες του έχουν λάσπες, ενώ τα ρούχα του σκεπάζονται από ένα πέπλο νερού που σιγά σιγά στάζει στο πάτωμα. Τα ανάποδα από τις παλάμες του καλύπτονται από μαύρα σχέδια. Στο λαιμό του κρέμεται μια ασημένια αλυσίδα και δίπλα υπάρχει ένα χτυπημένο τατουάζ που αναγνωρίζω ως καναρίνι.
Διακρίνω ένα σκουλαρίκι σε κάθε του αυτί, όπως και έναν κρίκο στο φρύδι του. Τα χείλη του είναι δύο καλοσχηματισμένες ροζ γραμμές και νωπές τούφες κρέμονται στο κούτελό του. Τα μπλε μάτια του με εξετάζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κάνουν και τα δικά μου.
«Ποια είσαι εσύ;» ρωτάει με έντονη βρετανική προφορά.
Για ένα δευτερόλεπτο χάνω τα λόγια μου. «Εε...». Η παρουσία του είναι παραπάνω από επιβλητική και μαζί με το γεγονός ότι μόλις ξύπνησα δεν βοηθάει τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου.
Ξεφυσάει και στριφογυρίζει τα μάτια του αγανακτισμένος. Δεν περιμένει κάποια απάντηση, απλά μου γυρίζει την πλάτη και πάει να ανέβει τις σκάλες. Εκείνη τη στιγμή ξυπνάω και με δυο μεγάλες δρασκελιές καταφέρνω να σταθώ εμπόδιο στο δρόμο του.
«Πού πας;» ρωτάω ανοίγοντας τα χέρια μου για να τον διακόψω να συνεχίσει την πορεία του.
«Δεν έχω όρεξη για τα παιχνίδια σου», δηλώνει λες και με γνωρίζει. «Κάνε στην άκρη».
Προσπαθεί να με προσπεράσει, αλλά του κόβω για άλλη μια φορά τον δρόμο. «Δεν μπορείς να μπαίνεις έτσι μέσα σε ένα ξένο σπίτι».
YOU ARE READING
Let Me In
Teen Fiction«Φεύγεις, έτσι;» λέει. Η έκφραση του προσώπου του αλλάζει σε θυμωμένη. Θέλω να πω πως ποτέ δε θα φύγω, πως θα μείνω εδώ, μαζί του. Αλλά δεν μπορώ. Ξέρω αρκετά καλά ότι η αγάπη δεν πρέπει να έχει περιορισμούς και εμπόδια. Θέλω να ουρλιάξω για το πόσ...
